عادل فردوسی پور گفت و گویی اختصاصی با سعید معروف ستاره والیبال ایران انجام داد. در این مصاحبه بی پرده از کودکی سعید معروف تا حواشی زیادی که در مورد وی پیش آمده صحبت شد. اینکه چرا معروف با رسانه های والیبالی گفت و گو نمی کند سوالی است که چند سال پیش به نگارنده گفته بود: برخی از خبرنگاران چنان رفتار می کنند که اعتبار پیشینیان را از بین می برند...

تیتروار بخش هایی از این گفت و گوی جالب را می خوانیم.

از سال 2011 اتفاقات عجیب و غریبی در والیبال ایران افتاد که مردم با دیدن تلاش ها و روحیات نسل همدوره من از قاب تلویزیون حس خیلی خوبی را نسبت به این ورزش پیدا کرده اند.

گاهی مجبور می شدم حرکاتی را که شما آن را شیطنت می نامید انجام بدهم. به هر حال تیم ما برای پیروزی گاهی ناچار می شدند از زمین و زمان هم کمک بگیرند.

خوشحالم که والیبال برنامه نود ندارد چون با نگاه تیزبینی که به قضایا دارید شاید که بارها با هم دعوا می کردیم.

در زمان ریاست فدراسیون ضیایی ما برای یک قطعه لیمو یا قهوه جر و بحث می کردیم. تیمی که در مسابقات جهانی بازی می کند نباید دغدغه خورد و خوراک داشته باشد.

در فوتبال طرفدار منچستر یونایتد هستم و گواردیلار در بین بازیکنان، رونالدو ورزشکار خوبی است و مسی بازیکن خوب. در ایران استقلال و پرسپولیس را بر حسب بازی های خوبی که ارائه می دهند می پسندم اما از پرسپولیسی ها و استقلالی ها ناسزا شنیده ام.

در بین شخصیت های فوتبالی ایران آقای دائی جای خودشان را دارند.

با کوبیاک بازیکن سرشناس لهستانی دعوا کردیم. همه دنیا با این بازیکن مشکل دارند. برخی از بازیکنان از بالا به پایین نگاه می کردند و رفتار آنان باعث می شد مقابل آنان بایستیم.

رگ غیرت ایرانی اجازه شنیدن توهین را به ما نمی دهد.

کیروش و ولاسکو در ایران موفق بودند چون دیکتاتوری عمل می کردند.

در زمان ولاسکو گاهی فدراسیون باید برای انجام کاری از وی اجازه می گرفتند.

 متاسفانه گزارشگران رسانه ها به اندازه والیبال ما رشد نکرده اند. بعضی از آنان با معلومات 50 سال پیش گزارش می کنند. بعضی کلمات تکراری است من مشکلی با آنان نداشتم اما آقایان اسم من را هم  در گزارششان نمیاوردند.

دو سال پیش تصمیم خداحافظی از تیم ملی را داشتم اما کرونا این تصمیم را به تعویق انداخت. حالا وقت خداحافظی است تا نگویند که معروف اجازه نداد دیگران وارد شوند.

دلتنگی دوری از تیم ملی وجود دارد اما تصمیم من قطعی است.

من به گذشته فکر نمی کنم و نگاهم به آینده است. باور کنید هیچ عکسی از خودم و والیبال در گوشی من وجود ندارد.

فوتبال ورزش تافته جدا بافته است و باید هم نگاه متفاوت به آن وجود داشته باشد اما سایر رشته ها در حد نام و شانی که دارند باید مورد توجه قرار بگیرند.

در امریکا آکادمی دارم  و چون باید حضور فیزیکی داشته باشم برای این کار برنامه ریزی کرده ام.

به سرمربی گری تیم ملی هم فکر می کنم و در حال حاضر دوره های مختلفی را هم پشت سر گذاشته ام تا آینده چه پیش آید.

یک خانم 70 ساله ژاپنی که به مامان ژاپنی من معروف است از سال 2006 هر کجا که مسابقه باشد حضور پیدا می کند و این شایعات که برخی به بنده پیشنهاد ازدواج داده اند واقعیت ندارد.

اقتباس: جمشید حمیدی