جمعه دهم فروردین ماه
فرجام خوش لیگ ملت های والیبال؛

نوری در تاریکی...

ملی پوشان والیبال ایران کارستانی تماشایی برپا کردند. روزی که این تیم راهی میدان بزرگ و منحصر به فرد لیگ ملت ها می شدند، امید چندانی به آنها نداشتیم و معتقد بودیم که برخی از بازیکنان این تیم در حد بین المللی نیستند.

از قضا مصاحبه های بهروز عطایی سرمربی موقر تیم ملی نیز به نوعی موید این گفته بود، اما وی هرگز اعتمادش را به شاگردانی که داشت از دست نداد. دو، سه نفر را برگشت داد و آنهایی که جایگزین شدند هم خیلی به کار نیامد. تیم ایران در واقع با هفت بازیکن لیگ را آغاز کرد و آن را آبرومندانه به فرجام رساند. ما هنوز البته قهرمان لیگ ملت ها نشدیم چون راه دشواری در پیش داریم. اینکه صعود کرده ایم با شرایطی که داشتیم البته که غرورآمیز است. باور می کنیم که در این مسیر ما هم گاهی دچار برداشت های فردی و سطحی می شویم اما امروز هم که با افتخار به جمع هشت تیم صعود کردیم برعکس دوستان جعبه جادویی هورا نمی کشیم چرا که والیبال ایران در صورت بازگشت سه، چهار بازیکن آسیب دیده می تواند روی سکوی لیگ ملت ها باشد و مقابل قدرت های بزرگ دنیا بایستد. به هر روی صعود به دور پایانی در واقع نوری در تاریکی های آغازین تیم ملی بود.

بدنساز لهستانی مکمل کادرفنی

کادرفنی تیم ملی ایران به ویژه بهروز عطایی و علیرضا طلوع کیان هماهنگی بسیار خوبی از هفته دوم ارائه دادند. عظیم جزیده این مثلث را کامل کرد و بدون تردید نقش مربی بدنساز لهستانی را در ساق ها و ساعدهای تک تک بازیکنان می دیدیم. تیمی که در یک تورنمنت طولانی اینقدر آماده و قبراق باشد سوای ابعاد روانی که از سوی مربیان رعایت شد، نقش بدنساز نیز بی مانند می نمود. بار بیشتر مسابقات روی دوش هفت بازیکن که تک تک آنها از جان مایه گذاشتند و این همان روحیات عالی ایرانی است که مهارت ها با غیرتمندی در هم می آمیزد. نقش بی مانند محمدطاهر وادی باعث شد که در پاسوری هیچ وقت احساس خلاء نکنیم. او با ریسک پذیری زیاد و سرعتی که به پاس ها داده بود، نموداری جدید از یک پاسور باتجربه بود. میلاد عبادی پور نشان داد که از حضور در پلاسلیگا چقدر تجربه و مهارت آموخته است.

امیرحسین اسفندیار جواب اعتماد کادرفنی را داد. او حالا تبدیل به یک بازیکن تمام عیار در پست 2 و 4 شده است. اعتماد به نفس امیرحسین با دو متر و 10 سانتی متر قد تحسین برانگیز است. در لیبرویی محمدرضا حضرت پور محکم و استوار عمل کرد و توپ هایی را که گرفت ارزش طلا داشت. دو سرعتی زن جوان تیم مهدی جلوه و امیرحسین توخته اولی با سرعت دست خیلی خوب و دومی با قدرت پرش بالا به تدریج خود را با تیم هماهنگ ساختند. این دو بازیکن هنوز به میادین بزرگ تر نیاز دارند تا بتوانند جای عادل غلامی، علیرضا نادی و سیدموسوی را پر کنند.

در کنار تحسین تک تک مهره های تیم اعتقاد داریم تنها بازیکن ایرانی که در سطح جهانی ظاهر شد، امین اسماعیل زاده بود. او هر نوع پاسی را که برایش ارسال می کردند با تطابق پذیری بی نظیر تبدیل به احسن می کرد. آبشارهایی که وی مقابل فوق ستاره های دفاع وسط جوان پوداشکانین و لیسیناک زده است، کار هر آبشارزنی نبود. امین اسماعیل زاده با کسب 193 امتیاز طول مسابقات پشت سر نیمر عبدالعزیز که 216 امتیاز اندوخته است، قرار دارد. از این جوان قدرتمند و خوش پرش و خوش دست ملکانی در آینده بیشتر خواهیم شنید به شرط اینکه او به دام حاشیه سازان نیفتد و گرفتار سرنوشت صابر کاظمی نشود. صابر را هم نباید رها کنیم.

نویسنده: جمشید حمیدی