در آستانه ورود به جام جهانی هستیم، اما هنوز نمی دانیم مربی تیم ملی اسکوچیچ است یا چشم رنگی دیگر. بلاتکلیفی به این دلیل است که فضای فوتبال از مردان باتجربه خالی شده است. در صورتی که این عرصه نیاز به مردانی دارد که حرفشان حرف باشد. اگر این فضا در اختیار پروین، دادکان، مایلی کهن و دایی قرار بگیرد، بدون تردید فوتبال ما از بحران کنونی خارج خواهد شد. امثال پروین و دیگر بزرگان برای فوتبال زحمت کشیده اند، عرق ریخته اند و آسیب دیده اند.
وقتی بزرگان این ورزش را کنار می زنیم افرادی وارد خواهند شد که در جهت منافع شخصی هر کاری خواهند کرد. اگر امثال پروین به نانی هم برسند، حق شان چون با کفش بدون کفی دنبال توپ دویدند یا محمد مایلی کهن که درد و رنج فوتبال را می شناسد یا علی دایی که وقتی از اردبیل به تهران آمد هم درس می خواند و هم در تیم هایی چون تاکسیرانان توپ می زد که دیدن جا و مکان استراحت وی دل آدم را به درد می آورد. همچنین علی کریمی در ضعیف ترین مناطق فوتبال را آغاز کرد و خداداد عزیزی که با نان و رب گوجه فرنگی روزگار می گذراند. این افراد در رشد فوتبال ایران اثرگذار بودند. از سویی دیگر علی پروین تمام دارایی اش در فوتبال یک جفت کتانی تخت سبز بود. اگر پروین ها در صحنه نباشند دلال ها به جان فوتبال می افتند که به فکر مکیدن خون مردم هستند.
اعتقاد داریم که فضا باید با حضور چهره های شاخص و مردمی فوتبال تغییر کند. تنها در این صورت است که افراد زاید که فقط به فکر منافع خودشان هستند و رزومه ای در فوتبال ندارند، قیچی خواهند شد. برخوردهای زاویه دار با سرمایه های راستین فوتبال فاتحه این ورزش را خواهد خواند. افرادی که این روزها صاحب موقعیت می شوند با اصل و نسب فوتبال بیگانه هستند. به این بیندیشیم.
نویسنده: اکبر عزیزی