تیم ملی والیبال قهرمان جهان نشد؛ پس در یادداشت ها و بر داشت هایمان دچار افراط و تفریط نشویم؛اما آنچه این بازیکنان را متمایز حتی ممتاز ساخته بود انگیزه و اشتهای فراوان برای مبارزه جویی بود.
با اینکه بار و فشار اصلی تیم روی هفت بازیکن بود اما آنان تا به آخر ایستادند و پیکار کردند و گوشه های از روحیات ایرانی را به نمایش در آورده اند و این شاید مرهون بر انگیختگی مربیان تیم بود و نیز انرژی مثبت مردمی که والیبال را به عنوان یک برند برگزیده اند و نیز نقدهای منصفانه نه مغرضانه! منتقدان پاسور نیازی با تایید یا تکذیب این ادعا نداریم چون مسابقات ورزشی جنگ های تا تتما می مانند دو ماه دیگر مسابقات معماری را در پیش داریم ولی نمی توانیم از جان سختی امیر اسفندیار و میلاد عبادی پور بی تفاوت عبور کنیم یا الماسی به نام امین اسماعیل نژاد که خیلی از مواقع یک تنه یک تیم بود و توپ گیری های شجاعانه محمد حضرت پور و البته تلاش تا سر حد توان توخته و جلوه؛ باید با این درخشیدن ها اعتبار بخشید اما به یاد آورد که پوشیدن پیراهن تیم ملی افتخاری است که تا آخر عمر با انسان های عاشق آبی و خاک جاوید ایرانیان خواهد ماند؛ در جهت وحدت و هم افزایی بیشتر جام برداریم و تیم ملی را متعلق با همه ایران بدانیم نه یک فرد و یک ارگان؛ نگاه کنید اسفندیار چگونه آرش وار مقابل لهستان جنگید و در آخرهای در بدن نداشت در ادوار پیشین هم بچه های ایران اینگونه بودند از حسن کرد گرفته تا سعید و سید ؛ مهم این است که به آرمان های ملی ورزش پایدار بمانیم.
نویسنده: جمشید حمیدی