انتخاب از هر نوعی که بوده همواره در کشور ما با اما و اگرها و شائبه هایی همراه است و با اینکه قانون نیز حق شرکت در انتخابات را برای همه آحاد قایل شده ولی گاهی راه اندازی برخی جریانات باندی اصل کار را که شایسته گزینی است زیر سوال می برد.
به طور مثال هنوز از مصایب مربوط به فدراسیون فو تبال رهایی پیدا نکرده به انتخابات کمیته ملی المپیک می رسیم که ویترین اعمال و افکار بین المللی ورزش ماست و ورزش قهرمانی هم به طور مطلق در گرو توانمندی و برنامه ریزی کمیته ملی المپیک است با این مقدمه وقتی ازدحام آقایان را برای گرفتن پست ها و کرسی ها به ویژه صندلی ریاست کمیته مشاهده می کنیم می پرسیم برخی دوستان ما آیا پیش از اقدام به ثبت نام جلوی آیینه قضاوت خویشتن ایستاده اند؟ آیا کارنامه اعمال خود را در فدراسیون های ورزشی ذیربط یا مسئولیت در وزارت ورزش را ورق زده اند که می خواهند به اصطلاح لقمه گلوگیرتری را در دست بگیرند؟ بعضی از این نامزدها را به خاطر افتخاراتی که در سطح بین المللی کسب کرده اند دوست داریم ولی باید بدانند هر کسی را بهر کاری ساخته اند. نشستن روی صندلی ریاست کمیته ملی المپیک شرایط دیگری دارد که از عهده هر فردی بر نمی آید. به کار نامه عالی دکتر صالحی امیری نگاه کنید که به اندازه طول تاریخ این تشکیلات به ورزش خدمت کرده است و خستگی بر نمی تابد. لطفا اجازه ندهید کمیته ملی المپیک هم به سرنوشت فدراسیون فوتبال و آدم های کم توان دچار شود.
نویسنده: حسین علی اسماعیلی