بازهم یک پیروزی دیگر و این بار در تبریز برای پرسپولیس بدست آمد تا سرخ ها برای منگوله دار کردن سند قهرمانی خود آماده شوند.

اجازه بدهید پیش از آنکه بحث دیدار اخیر پرسپولیس را باز کنیم به سال‌های دور برگردیم و مثالی بارز بزنیم. بیل شنگلی مربی فقید و موفق لیورپول در دهه های 60 و 70 میلادی انواع و اقسام موفقیت ها و کاپ های قهرمانی را برای آنفیلد به ارمغان آورد. از او درباره علل کامیابی های ممتد لیورپول پرسیدند که وی در پاسخ گفته بود،" باید کلید موفقیت در دستانت باشد و بتوانی قفل بازی را باز کنی." پرسپولیس مدل گل محمدی همانند دوران برانکو، قدر پوئن ها را می داند و راه رسیدن به آن را بلد است. بی پیرایه باید تصریح کرد کلید موفقیت قرمزها را باید در پارامترهایی جستجو کرد که در نزد دیگر مدعیان کمتر بچشم می آید. گویی سرخ پوشان در باد پیروزی نمی خوابند و به اراده و انرژی خود کماکان پایبند هستند که اين شاخصه به برگ برنده گل محمدی تبدیل کشته، بطوریکه بردهای متوالی حتی باعث شده تا کاستی های آنها بنوعی استتار شود. در پیکار با ماشین سازی باوجود آنکه پرسپولیس محافظه کارتر از گذشته بود ولی تلاش می‌کرد گره بازی را کور نکند و همین فرایند اسباب برتری میهمان را فراهم کرد. احتیاط گل‌محمدی بیشتر در خط آتش نمود داشت‌ و بناچار علیپور تک و تنها در این منطقه حیاتی جولان می داد ولی از اینها گذشته برتری عددی با پرسپولیس بود. استفاده بهینه در طول و عرض زمین و حضور دامنه دار در زمین ماشین سازی از جمله مواردی بود که دیدیم و این شاخصه تیم میزبان را در چندین نوبت روی لبه تیغ برد و بی شک اگر هوشمندی حامد لک سنگربان تیم تبریزی نبود، شاید یک برد پرگل حاصل میشد. مهدی ترابی، سیامک نعمتی، احمد نوراللهی و بشار رسن اضلاع مربع قدرت و صد البته الهام بخش پرسپولیس در این بازی حساس بودند که همنوازی و هارمونی پرسپولیس را در این بازی بتصویر کشیدند. باوجود آنکه سرخ ها چند غایب نیز داشتند ولی این بهانه ای نشد که آنها انسجام تاکتیکی خود را از دست بدهند و رقیب را به مبارزه نطلبند. این پروسه، بالندگی ارتش سرخ را تضمین کرده و لذا بدون بهانه باید منتظر بود که یاران پرسپولیسی ها برای چهارمین بار متوالی باد در غبغب بیندازند و سر بر آسمان لیگ برتر بسایند.