چرخه بازیکن سازی در باشگاه های کشور به ویژه پایتخت معیوب شده است. دور ماندن افراد متخصص، سازنده و دلسوز یکی از عوامل مهم این مهجور بودن است.
سیامک رحیم پور بازیکن سابق تیم ملی و مدیر پیشین آکادمی باشگاه پیکان در این باره می گوید: در قوانین و مقررات حرفه‌ای فوتبال در کشورمان داشتن آکادمی برای باشگاه‌های لیگی جز الزامات و اجبارات است. باشگاه‌ها باید ۲۰ درصد از بودجه خود را صرف آکادمی‌های خود کنند. وقتی باشگاهی برای یک فصل ۳۰۰ میلیارد تومان هرینه می‌کند باید این ۲۰ درصد را برای زیر ساخت‌های آینده باشگاه در نظر بگیرند. چرا فیفا به این بخش این قدر فشار می‌آورد؟ چون اگر چرخه تولید بازیکن در باشگاه‌ها شکل نگیرد، دیگر آینده‌ای برای فوتبال متصور نیست. فیفا استانداردهای خودش در بخش آکادمی‌ها را مدام به روزرسانی می‌کند و خیلی سخت‌تر پیگیری اجرای آنهاست. متاسفانه در فوتبال ایران کسی نیست تا ببیند چرا باشگاه‌ها در بخش آکادمی هزینه نمی‌کنند؟ یک آکادمی به خودی خود نمی‌تواند بازیکن‌سازی کند و نیازمند ابزاری مانند زمین خوب و ابزار آموزشی، کادر مجرب و مربیان با دانش نیاز دارند.
رحیم‌پور در گفت و گویی با میزان، در مورد پایین بودن قرارداد مربیان سازنده در فوتبال ایران، تاکید کرد: وقتی در یک تیم سرمربی برای یک سال ۳۰ میلیارد تومان دریافت می‌کند، مربی آکادمی حداقل باید ۲۰ درصد این مبلغ را بگیرد در حالیکه شاید نهایت قراردادش زیر ۱۰۰ میلیون باشد. با این حساب دیگر جاذبه‌ای برای حضور مربیان باکیفیت در رده های پایه وجود ندارد. آن مربیانی که در این بخش حضور دارند، عاشق فوتبال هستند و مجبورند برای گذارندن زندگی‌شان چند کار را با هم انجام بدهند.
پیشکسوت فوتبال در مورد برگزاری مسابقات برای رده سنی پایه، افزود: در ادامه به موضوع مهم و حیاتی برگزاری مسابقات می‌رسیم که قطعاً یک بازیکن برای رشد فوتبالی، سالی باید ۵۰ مسابقه برگزار کند. در استان‌ها در طول یک سال مسابقه هر بازیکن به عدد ۱۰ هم نمی‌رسد. در لیگ کشوری هم که توسط فدراسیون فوتبال برگزار می‌شود، تیم قهرمان زیر ۲۰ دیدار انجام می‌دهد. به همین ترتیب چرخه معیوب در بحث بازی کردن برای گروه سنی هم ادامه دارد چون استاندارد لازم را ندارد.
مدیر پیشین آکادمی فوتبال پیکان اظهار کرد: از سوی دیگر بازیکنان فوتبال پایه در کشورمان برای پیشرفت به تیم‌های تهرانی می‌آیند و حدود ۸۰ درصد از بازیکنان اکثر باشگاه‌های تهرانی، شهرستانی هستند. چون بازیکنان برای دیده شدن، رشد و بازی بیشتر به تهران می‌آیند.
وی اذعان کرد: بازیکن در یک بازه زمانی ۱۱ ماهه باید درگیر مسابقات باشد، اما در فصول اخیر بعضی از مسابقات ۵ ماهه هم تمام شده است و این فاجعه است چراکه کیفیت لازم را برای رشد بازیکن ایجاد نمی‌کند. مسابقات در این رده سنی شرایط آموزشی و رقابتی دارد که باید حداقل هفته‌ای یک بازی باشد و مربی بعد از هر بازی آموزش بدهد.
رحیم‌پور گفت: وقتی بازیکنان لیگی بازی انجام می‌دهند، امکاناتی نظیر؛ تغذیه، مکمل، استخر، ماساژور، حمل و نقل به محل استراحت دارند، اما بازیکنان رده سنی پایین این تجهیزات را ندارند و چوئن غالبا از قشر ضخعیف و محروم جامعه هستند مجبورند از وسال حمل و نقل عمومی استفاده کنند که غالباً زمان زیادی را از آنها می‌گیرد در حالی که این زمان را باید به استراحت بپردازند. از سوی دیگر اتفاقات دیگری هم در رده‌های پایه مشاهده می‌کنیم که یک سری از افراد سودجو با رقم‌های پایین بازیکنان را جذب می‌کنند و در برخی از موارد متاسفانه از والدین بازیکنان پول هم می‌گیرند.
کارشناس فوتبال در مورد وضع قوانین ترغیب کننده برای باشگاه‌ها برای استفاده از بازیکنان جوان، تصریح کرد: از طرفی باید قوانین تشویقی برای باشگاه‌ها وجود داشته باشد تا ملزم شوند تا از بازیکنان جوانان استفاده کنند. به طور مثال؛ بعد از ۵ تعویض هر تیم، ۲ تعویض بازیکنان امید و جوانان را به زمین بفرستند که می‌تواند جذاب باشد.
رحیم‌پور درباره واکنش‌ها به قراردادهای بالای بازیکنان فوتبال خاطرنشان کرد: سال ۸۷ و ۸۸ تیم فوتبال سپاهان با سرمربیگری امیر قلعه‌نویی با ۴ بازیکن (خسرو حیدری، مهدی رحمتی، سیدجلال حسینی و ابراهیم توره) قرارداد بست. هر کدام از این بازیکنان حدود یک میلیارد تومان قراردادشان بود که اگر قرارداد آنها را بر حسب دلار در نظر بگیریم نرخ دلار در آن سال زیر ۱۰۰۰ تومان بود، بر همین اساس قرارداد آنها یک میلیون دلار خواهد شد. بر حسب ارزش دلار، هر بازیکن این فصل باید حدود ۳۰ میلیارد تومان قرارداد ببندد. این ارزش پول ماست که پایین آمده و قیمت بازیکنان بالا نرفته و منطقی است. نباید سقف هر تخصص را با کف یک فرد حقوق بگیر ساده قیاس کنیم چون مقایسه این چنینی غلط است.