همواره از چاپلوسی و خوشایندگویی دوری جسته ایم؛ چرا که روزنامه نگاری یعنی نقد واقعی و دوری از تملق و فرافکنی. اما امروز که تیم ملی کشور ما به نبردی مهم رسیده است، باید پنجه طلایی های کشورمان را مورد ستایش قرار دهیم.

 روزی که لیگ ملت ها کلید خورد، حتی انتظار سه پیروزی را هم نداشتیم. آن شروع ناامیدکننده و سپس فراز و فرودهایی دیدنی که بار دیگر والیبال ایران را بر سر زبان جهانیان انداخت. از سویی دیگر فراموش نکنیم که با غروب ستارگان بزرگ ادوار گذشته، طلوع نو ستاره ها زمانی نویددهنده می شود که امید را باور کنیم و باور این قضیه که ورزشکاران همه کشورها در مسابقات مهم از جهنم گذرگاه های دشوار عبور می کنند و به عنوان انسان هایی که روحیاتی شکننده و به عبارتی حق طلبانه دارند، گاهی دچار چالش های روانی و جسمانی می شوند که تحمل آن از عهده افراد عادی بر نمی آید.

دیروز وقتی که داستان گذرای زندگی دچکو پاسور تابناک تیم ملی آرژانتین را مرور کردیم که چگونه در دنیای استرس غوطه ور شده و با ناامیدی و سرگردانی دست و پنجه نرم می کند. بی جهت نبود که در مسابقه با تیم ملی ایران سایه ای از آن نام بزرگ بود. این موارد می تواند برای مردان شجاع والیبال نیز تداعی شود. بنابراین بدون اینکه بخواهیم نتیجه نبرد ملی پوشان را با تیم برزیل مدنظر قرار دهیم، اعتقاد داریم همه بچه های ما جنگیدند و دلاورانه تا این مرحله از مهم ترین پیکارهای والیبال دنیا رسیده اند. پس پیش از اینکه بخواهیم مسایل فنی دو تیم را بررسی کنیم، انصاف حکم می کند که بنویسیم شما تا اینجا کار قهرمان هستید...

نویسنده: جمشید حمیدی