تیم های ملی والیبال لهستان و ایتالیا به بازی پایانی والیبال قهرمانی جهان راه پیدا کردند. لهستان در نبردی که دو ساعت و 16 دقیقه طول کشید با دشواری از تیم ناقص و مصیبت دیده برزیل عبور کرد. مسابقه ای سنگین که فقط در سرویس، آبشار و دفاع خلاصه می شد و از هنر بازی روی زمین در آن خبری نبود.

اما ایتالیایی های جوان راحت تر از نمایندگان شرق اروپا بر تیم اسلوونی چیره شدند. از سیبول، اورنارد و موزیچ کاری مقابل جوانان پرانرژی و شاداب لاجوردین پوش برنیامد. در تیم ایتالیا جوان گرایی جلوه ای بی نظیر داشت. بازیکنانی همانند رومانو لاوویا و میچیله تو و البته با بازیسازی پاسور چیره دست این روزهای والیبال قاره سبز جانلی.

دو تیم باید برای قهرمانی رو در روی هم بایستد. دو پاسور بزرگ والیبال دنیا گربیج و دیجورجی تا حالا کار بزرگی انجام داده اند. جایی که آمریکا، فرانسه، صربستان و ... حذف شده اند باید پذیرفت در دنیای مربیگری هر گردی، گردو نیست.

اما ایران

تیم ملی ایران با دو برد و دو شکست به کار خود خاتمه داد. اما تعجب می کنیم از شبکه ورزش که این همه طول مسابقات از بازیکنان و کادرفنی تعریف و تمجید افراطی کرده بود، اعلام می کند پرونده تیم ملی بسته شد. در صورتی که نقد و بررسی عملکرد از این به بعد باید پیگیری شود چرا که کمک واقعی زمانی است که راه آینده هموار شود. چرا تیم ملی یک ست پیشتازی 6-13 را از دست می دهد؟ چرا از پس یک بازیکن به نام نیمیر بر نیامد؟ چرا بازیکنان ما سر در فضای مجازی و نگارش استوری های بی دلیل و با دلیل درآوردند؟ چرا دستیار باتجربه بهروز عطایی در شرایط حساس اقدام به تماس تلفنی و پاسخگویی منتقدی می کند که خود عضو فعال فدراسیون و از مردان آگاه در این حوزه است. اعتقاد ما بر این است که دور از هرگونه جبهه گیری باید نامه اعمال کادرفنی و تیم ملی مورد بررسی قرار گیرد. قصد این نباشد که گروهی را از دم تیغ بگذرانیم تا دوستان و رفقایی دیگر مصدر مسئولیت شوند. هدف این است که راهکاری مناسب برای اعتلای تیم ملی کشورمان پیدا کنیم.

نویسنده: جمشید حمیدی