با سقوط محمدرضا گرایی در مسابقات قهرمانی جهان بازی با واژه ها شروع شد. مرد یخی و خالق فن سنجاب پرنده و بارانداز سالتوی معروف همه به دست فراموشی سپرده شدند چون برای حفظ قهرمانی باید به مراتب بیشتر از کسب آن تلاش کرد.

قهرمانان ورزش ما تقریبا در بیشتر رشته ها حتی در فوتبال در سایه موفقیت هایی که به دست می آیند، می خوابند و خواب های طلایی می بینند غافل از اینکه حریفان ما نه تنها دغدغه های مادی ندارند بلکه با برنامه ریزی و طراحی به مصاف رقبا می روند. ما برای حفظ قهرمانی المپیک امثال گرایی چقدر تلاش کرده ایم؟ نه اینکه مدال نقره ارزش نداشته باشد بلکه بحث از دست دادن جایگاهی است که کشتی ما را به خطر انداخته است. آمادگی جسمانی و سرعت بی نظیر ویژگی های کشتی مدرن هستند. کمی تحرک از دست بدهیم، اخطار می گیریم و سایر پیامدهایی که می بینیم. حالا چشم امید کشتی فرنگی ما به آخرین مبارزه میرزاده است و تک ستاره هایی که در کشتی آزاد ایران سوسو می زنند. حسن یزدانی و دیگر آزادکاران ایرانی باید بتوانند به حسرت طلایی شدن کشتی ایران خاتمه دهند.

نویسنده: حسین علی اسماعیلی