«رزنده» نامی بزرگ در کشور برزیل و در والیبال دنیاست. سال هاست این نام در مطرح ترین مسابقات والیبال دنیا چه درالمپیک،چه قهرمانی جهان چه جام جهانی و لیگ ملت ها، گوش هر عاشق والیبال در هرگوشه ای از کره خاکی را نوازش داده است.

برناردو رزنده پدر حالا بزرگترین برند مربیگری در ورزش دنیاست و هر سکویی در هر مسابقه ای در دنیای والیبال را فتح کرده و پس از دوره ای طولانی در هدایت تیم های ملی والیبال مردان و زنان برزیل سرانجام درسال ۲۰۱۶ با احترام و اقتدار و با مدال طلای المپیک ریو با نیمکت مربیگری تیم ملی کشورش وداع کرد.

مربی قدرتمندی که در هر سطح از مسابقات و در مقابل هر تیمی ضعیف یا قوی بمب انگیزه بود و هیچ گاه تا آخرین لحظه کارش این خصیصه مهم  که می توان به عشق تعبیر کرد را ترک نکرد.

وی از سال ۱۹۹۴ تا سال ۲۰۰۰سرمربی تیم ملی والیبال زنان برزیل واز سال ۲۰۰۱ تا ۲۰۱۶ که مدای طلای المپیک ریو را فتح کرد سرمربی مردان سرزمین قهوه بوده است.

پس از خداحافظی برناردو رزنده بزرگ از هدایت تیم ملی و جانشینی دال زاتو درسال ۲۰۱۷ رزنده پسر همچنان با همان انگیزه و عشق جا پای پدر گذاشت و فداکارانه و سربازگونه در خدمت والیبال برزیل بود و برایش هیچ فرقی نداشت پدر مربی است یا دیگری،همیشه در بهترین فرم عصای دست مربی بود و حامی وهمراه بازیکنان تیم ملی در کمال متانت و خضوع، بازیکنی که همچون پدر مدال زرین هر مسابقه ای در سطح جهان و المپیک را بر گردن آویخته است.

پاسوری که همیشه بین ۳ پاسور برتر دنیا قرار داشت. در مسابقات اخیر قهرمانی جهان  و در اکثر بازیها با نظر آقای دال زوتو فرناندو پاسور دوم برزیل وارد زمین می شد و رزنده بزرگ در حالیکه برچسب کاپیتانی بر سینه اش بود از روی نیمکت نظاره گر مسابقات بود،بازیکنی به این اندازه بزرگ خم به ابرو نمی آورد و در هر لحظه چه در طول ست ها و چه در تایم اوت ها همیشه به بازیکنان انگیزه میداد و زمانی هم که حتی برای یک دو تعویضه کوتاه وارد زمین می شد گویا بازیکن جوانی است که تشنه چند امتیاز حضور در مسابقه است بدون ذره ای اخم و کم انگیزگی که واقعا ناشی از شخصیت قوی و روح بزرگ این ابرستاره والیبال جهان بود.

در مسابقه نیمه نهایی قهرمانی جهان و در ست چهارم مقابل لهستان میزبان که برزیل دو بر یک در ست ها عقب بود، رزنده وارد میدان شد و با تحرک و انگیزه فراوان به بازیکنان و همچنین بازی بی نقص خود موجب شد برزیل با برد در این ست به بازی برگشته و نتیجه را درست پنجم مشخص کند.

قطعا اگر در پایان این ست لوکارلی تاثیرگزارترین بازیکن برزیل آسیب نمی‌دید چه بسا برزیل به فینال راه می یافت و حتی قهرمان مسابقات می شد.

نهایتا یکشنبه شب گذشته در دیدار رده بندی برزیل با برتری مقابل تیم ملی اسلوونی به مقام سوم رسید.

هنگام دریافت کاپ سومی توسط کاپیتان میلیون ها نفر در سراسر جهان از قاب جعبه جادویی شاهد آن بودند که انگار این اولین جامی بود که برونوی ۳۶ ساله در والیبال دنیا دشت می‌کرد، سر از پا نمی شناخت، انگار برزیل قهرمان جام شده است، چنان کاپ را بالای سر برد که گویی جوانی بیست ساله به آن مقام رسیده است.

حتی رفتار بازیکنانی همچون لوکاس ساتکمپ و والاس دسوزا دیگر بازیکنان بزرگ برزیل که شاید آخرین مسابقه خود را در والیبال جهان به نمایش می گذاشتند مبین چنین رفتارهایی حرفه ای و بزرگ منشانه بود.

شاید رویایی باشد ولی چقدر خوب است این ستارگان همچنان در صحنه بمانند تا عیار جوانمردی و حرفه ای گری در والیبال جهان تنزل نیابد.

واقعا بازیکنان ما باید برای بزرگ شدن و کمال، حرکات این سوپراستاران والیبال را بارها و بارها چه در زمین، چه تمرین، چه هنگام تعویض و خارج از زمین و روی نیمکت مشاهده نمایند و به ذهن خود بسپارند، این یکی از مهمترین راه‌های رستگاری و بزرگ شدن در ورزش است.

نویسنده: میرمصطفی شجاعی – مربی بین المللی والیبال