آخرین کشتی گیر تیم ملی فرنگی هم از رسیدن به مدال طلا باز ماند.

میرزاده سنگین وزن مازندرانی تیم ملی مسابقه فینال را باخت تا در سکوی دوم بایستد. نقره هم در یک عرصه جهانی ارزشمند است و نباید زحمات و پایمردی قهرمانان مان را نادیده بگیریم. اینکه در حسرت مدال در کشتی فرنگی باقی مانده ایم، یک بحث است اما باید بپذیریم که فراز و فرود در ورزش قهرمانی امری قابل پیش بینی است و منطق حکم می کند که در بررسی های خود بر این باور باشیم که کشورهای دیگر هم کار می کنند و برنامه ریزی دارند. این گونه نیست که بنشینند تا ما برای همیشه در باد نام ها و نشانه ها بخوابیم. همه می دانند که محمد بنا کارنامه موفقی در عرصه مربیگری داشته است. مدال هایی که شاگردان وی در دو المپیک گذشته را گرفته اند را فراموش نکرده ایم. اما اینکه باید به حتم به بازبینی عملکرد فرنگی کارمان حتی کادرفنی بپردازیم، امری اجتناب ناپذیر است. در جریان مسابقات کشتی فرنگی در بلگراد شاهد دوندگی علیرضا دبیر نیز بودیم و این فرصتی بود تا یخی که بین ما و رئیس فدراسیون کشتی وجود داشت با نشست و درددلی ذوب شود. دبیر خالصانه گفت که همه تلاش هایش برای ارتقای کشتی و ایفاد حق قهرمانان کشتی است وگرنه هیچ چیز برای خودش نمی خواهد و مشکل شخصی هم با مسئولان ورزش ندارد. او گفت: دغدغه بزرگ من در کنار آماده سازی کشتی گیران تیم های ملی اشتغال و مسایل مبتلا به زندگی آنهاست. به طور مثال موفق شدم که شرایط استخدام هادی ساروی در شهرداری تهران فراهم سازم. این نگاه درباره سایر قهرمانان مدال آور کشور وجود دارد. پس جا دارد که رسانه ها از جمله البرز ورزشی یار و همراه من باشند؛ چون از کشتی خواهم رفت ولی وظیفه دارم که آثار ماندگاری از خود بر جای بگذارم. به هر روی خوشحال هستیم که در گفت و گو با خبرنگار تخصصی کشتی البرز ورزشی پیش قدم شد و نشان داد که برعکس برخی تصورات روحیه پهلوانی دارد و در بند کبر و غرور گرفتار نشده است. گاهی فکر می کنیم که ای کاش همه رئیسان فدراسیون های ورزشی ما این گونه پیگیر و جدی باشند.

نویسنده: حسین علی اسماعیلی - بلگراد