شب آخر مسابقات کشتی قهرمانی جهان با نمایش و کشتی دلاورانه یک مازندرانی دیگر به خیر گذشت و طلایی دیگر در اردوی ایرانیان به نمایش درآورد.

رحمان عموزاده در نبردی سراسر تحرک، تکنیک و چالاکی حریف آمریکایی خود را از پای درآورد تا کلکسیون افتخارات مازنی ها در تیم ملی ایران کامل شود. مردی که از کارگری تا میوه چینی در باغات خلیل محله بهشهر خاطرات تلخ زیادی دارد. اما او نیز فرزند درد و رنج است و در کنار همه رنجیدگی هایی که وجود داشته و دارد، ایرانی بودن خود را با فخر تمام به رخ کشانده است.

بهشهر هم مانند جویبار، آمل، بابل و ... سرشار از استعداد است. شهری که پیش از این قهرمانان زیادی چون محمود جانلو، رضایی و ... تحویل تیم ملی داده بود. در هشت وزن تیم ملی سهم شش مازندرانی پررنگ بود. اینجا بحث استان، شهر و دیار نیست. نگاه ما ملی است و از اینکه همه به نام نامی ایران پیکار می کنند، به خود می بالیم. شب گذشته در کنار شجاعت های بی مانند رحمان عموزاده دیگر کشتی گیر مازندرانی محمدیان پیشتازی 4 بر یک را از دست داد و شکست خورد. او برعکس پدرش که از قهرمانان نام آور جهان بود، در حد آموزشگاهی کشتی گرفت و این مسایل نشان می دهد که فدراسیون کشتی باید در آنالیز رقبا بسیار جدی باشد. تیم ایالات متحده اغلب در هر وزن یک مربی و یک آنالیزور داشته است. ما با یک آنالیزور در عرصه مهم جهانی چه می توانستیم انجام دهیم؟ نایب قهرمانی یلان کشتی ایران را مورد ستایش قرار می دهیم ولی به دلیل اعتقادی به وفور و استعداد در سرزمین مقدس ایران داریم، اصرار می کنیم که ارزیابی از یاد نرود.

نویسنده: حسین علی اسماعیلی