سال ها تلاش کرده ایم که ورزش را به دست ورزشیان بسپارند و اکنون که چند فدراسیون ورزشی توسط قهرمانان نامی رشته های مرتبط اداره می شود، نوعی خودزنی به وجود آمده است که می تواند خطرناک باشد و برای همیشه طومار حضور مدیران ورزشی را ببندد.

دعوای دو وزنه بردار ملی پوش در اردو مصداق عینی این ادعاست. اینکه کیانوش رستمی با همه افتخاراتی که دارد، باز هم به حاشیه پرداخته یا علی هاشمی که جوان است و هنوز به تجربیات لازمه نرسیده، با هم مشکل پیدا می کنند، یک علامت سوال بزرگ در اذهان نقش می بندد که پس حرمت و حمیت  جمعی چه می شود؟ چگونه این دو ورزشکار ملی پوش به خود اجازه داده اند تشکیلاتی را که توسط سجاد انوشیروانی، بهداد سلیمی و کوروش باقری نام آوران دنیای پولاد سرد اداره می شود، با رفتار خود زیر سوال ببرند. هرچند که در اقدامی به موقع کدورت طرفین به آشتی کنان کشیده شد، اما باید هشیار باشیم و به اصطلاح دشمن شاد عمل نکنیم. مصاحبه پدر حسن یزدانی علیه علیرضا دبیر نیز می تواند نمونه ای دیگر از این خودزنی باشد. اینکه علیرضا دبیر ادعا می کند که حسن یزدانی با سر و کتف زدن حریف نمی تواند تیلور را شکست بدهد، خود یک ایراد است که نباید در محافل عمومی مطرح می شد. پس نقش مربیان فدراسیون در این زمینه چه می شود؟

پژمان درستکار و همکارانش برای آماده ساختن یزدانی جهت غلبه بر تیلور کدام برنامه ریزی را انجام داده اند؟ اما آن سوی دیگر هم شاید صحیح نبود که پدر قهرمان پرافتخار کشتی مسایلی را بیان کند که دخالت علنی در کار فدراسیون و کادرفنی است. در این زمینه ترجیح می دهیم که خیلی به مسایل دامن نزنیم اما بدانیم که این گونه اعمال و رفتار جامعه ورزش را در مرز سقوط قرار می دهد.

نویسنده: حسین علی اسماعیلی