برای اجاره سالن هم باید بدوئیم چون پول هم که می پردازیم باز رانت بازیها و رفیق بازیها چوب لای چرخ کار مربیان سازنده می گذارند.

خدیجه خزایی مربی کاتاگوری دو بین المللی که با ما درباره مشکلات سر راه سازندگی در پایتخت وجود دارد بیش از همه از باند بازیها و رفاقت بازیها در امور شکوه می کند و می گوید: من زمانی به عنوان دستیار  سرمربی تیم ملی انتخاب شده بودم و کارشناس ارشد رفتار حرکتی هستم، همیشه دنبال پژوهش و تحقیق هستم و کارت درجه دو بین المللی والیبال را هم دارم اما باز همه در صدد تخریب من بودند تا جایی که پیش چشمم می گفتند از نردبان فلانی و بهمانی بالا رفته است، در حالی که خودشان به لحاظ معلومات و دانش درجا می زنند و کار جدیدی را ارایه نمی دهند. دیروز و پریروز که جلسه کانون مربیان بود باز برخی ها علنی از دیگری حمایت می کردند تا مربیانی چون من باز در اقلیت بمانیم. در صورتی که پیشکسوتان باید مشوق همه جوانها باشند، البته در این جلسه خانم فریبا سلیمانی که حق مسلمش انتخاب بود به ما جوانترها رای داد، امثال من صادقانه کار می کنند اما بعضی ها ده سال سرمربی اند و یا 10سال کمک مربی، پس کی نوبت به جوانان می رسد؟ خزایی افزود: من 20 سال کار سازندگی کرده ام، اما در این کار هیچ ضابطه ای وجود ندارد، از سطح بندی مربیان اثری نیست و نظارتی هم نمی شود، باور کنید از بس نامرادی و بدرفتاری دیده ام که تصمیم گرفتن دور مربیگری را خط بکشم و به کارهای پژوهشی بپردازم اما خانم فریبا سلیمانی که مربی خودم بوده مرا از اجرای این تصمیم بازداشته است ناگفته نماند که در جلسه کانون مربیان که در باشگاه پیام برگزار شد، خانمها اورانوس احمدی، مریم سرمست، اعظم عبدی و خدیجه خزایی حائز بیشترین آرا شدند که سه نفر از این جمع به عضویت هیات موسس کانون درآمده اند و خانمها نژاد نایبی و سلیمانی نیز به نفع جوانترها کنار رفته اند. حرف های این مربی سازنده تهرانی بار دیگر لزوم نظارت و ارزیابی کار مربیان سازنده را یادآوری می کند و اینکه فضا باید برای ارائه خدمات صادقانه و بدون واسطه فراهم شود.