فضای بازی دیروز با ولز در ورزشگاه بن حمد دوحه متفاوت از روز بازی انگلیس بود. نه اینکه تماشاگران تغییر کرده باشند چون همان تماشاگران بودند ولی از ابتدا که به سمت ورزشگاه همراه با هموطنان می رفتیم نوعی حس خواستن یا فعل خواستن در سیمای هواداران نمایان بود.

برعکس بازی با انگلیس که تماشاگر ما دچار سردرگمی بود مثل تیم ملی امروز فقط دنبال باز یافتن غرور ایرانی بودند که در بازی انگلیس خدشه دار شده بود.

برای آنهایی که که می خواهند این شکست و پیروزی را به حلقه خودی و غیر خودی تقسیم کنند باید عرض کنم که هموطنانی که از اروپا و آمریکا و داخل ایران دوشادوش هم به دوحه آمده اند با یک هدف مشترک روی سکوها از دقیقه اول تا دقیقه ۱۰۰ بازی ملی پوشان را چنان تشویق کردند که راهی جز پیروزی جلو روی بازیکنان نبود.

 این حس مشترک از داخل خانه های هموطنان در تمام نقاط ایران تا آنها که در اقصی نقاط جهان هستند به ورزشگاه بن حمد منتقل شده بود و هر یک تماشاگر خود را نماینده هزاران ایرانی می دانست و پیام‌ خواستن و بردن را به ملی پوشان انتقال دادند. تمام اینها در ندای ایران ایران سکوهای داغ ورزشگاه بن حمد به بازیکنان و کادر فنی به نوعی زیبا همراه با غرور و تعصب القا شد و این شد که پیروزی برابر ولز به شکلی بسیار زیبا رقم خورد.

 انتقاد از کی روش در بازی انگلیس به درستی صورت گرفت و اگر آن انتقادات نبود امروز چهره متفاوتی از تیم ملی نمی دیدیم و حالا وقت آن است که بگوییم: عیب وی چونکه بگفتی هنرش نیز بگوی...

کی روش را مورد انتقاد قرار دادیم چون بسیار بد تیم را ارنج کرده بود و امروز او را ستایش می کنیم که اولا اشتباهات بازی با انگلیس را تکرار نکرد و کار بزرگ وی بازگرداندن تیم به شرایط ایده آل بعد از یک شکست تلخ بود.

 مربیانی مثل کی روش این هنر را دارند که بتوانند تیمی که ۶ گل خورده طوری به بازی برگردانند که با به یک پیروزی دلچسب و غرور از دست رفته را نزد تیمش و مردم باز گرداند. بنابراین امروز ثابت شد که ایران قدرت تهاجمی هم دارد و اگر فرصت اقتضا کند با دو، سه مهاجم هم ‌می تواند به بازی برود و البته حواسش به دفاع هم باشد.

 امیدواریم این پیروزی مقدمه خوبی برای پیروزی مهم برابر آمریکا باشد تا با شایستگی به دور بعد صعود کنیم.
نویسنده: سیدرضا فیض آبادی