حدود ده درصد از جمعیت سه میلیون نفری قطر را بومیان کشور تشکیل می دهد.

کشوری که تا 50 سال پیش فقر از کوچه پسکوچه های آن فریاد می زد و هیچکس قطری را به عنوان یک کشور نمی شناخت اما زمانی که به بهره برداری بهینه از منابع سرشار گاز روی آورد تنها راه هویت آفرینی را در توجه وافر به ورزش به ویژه فوتبال برگزید و هرچند اهدای میزبانی جام جهانی به این کشور به اندازه یک استان ما وسعت جمعیت ندارد باعث انتقادات زیادی شده بود اما هیچکس نمی تواند از سازمان دهی و میهمان داری این رویداد بزرگ ایراد بگیرد. کاری که پیش از آن حتی عربستان با آن همه ادعا در جهت تحقق آن گام بردارد.

از میزبانی جام جهانی که بگذریم ارزش و اعتبار ورزش و مسابقات مرتبط با فوتبال را در این کشور دیده ایم که چگونه میلیون ها توریسم راهی قطر شده اند و درآمد های زیادی را عاید این کشور ساخته اند.

در کشور ما نیز ماهیت و موقعیت ورزش فوتبال بیش از پیش به واسطه برگزاری جام جهانی نمایان شد و برعکس معدودی تفکرات بسته فوتبال و ورزش را یک بازی و سرگرمی می پندارند نماد های تجاری، صنعتی، اجتماعی حتی سیاسی این ورزش جهانگیر را به چشم دیده ایم و باور کرده ایم که فوتبال یک صنعت بزرگ و یک موقعیت اجتماعی ممتاز است.

درباره عملکرد تیم ملی فوتبال در جام جهانی نظرات و نکات متفاوتی وجود دارد ولی انصاف بدهیم که بازیکنان ما تا سرحد توان تلاش کرده اند و همینکه توانسته اند جواز حضور در بزرگترین بازی های فوتبال را به دست آورده اند قابل تحسین و تامل است از بین تیم های آسیایی ایران مورد توجه ترین تیم های حاضر بود و اکنون که ژاپن و استرالیا از قاره کهن به دور دوم صعود کرده اند به جای اینکه تیشه برداریم به ریشه فوتبال بزنیم باید کمک کنیم تا فوتبال ایران دوباره برخیزد و فارغ از هرگونه تنگ نظری یا رفتارهای سیاستمدارانه در اینباره طرح و برنامه مترقیانه داشته باشیم.

نویسنده: حسین علی اسماعیلی