چقدر خوب که قهرمانان ورزشی مورد تقدیر و توجه قرار می گیرند، اما وقتی پای تبعیض به میان می آید ناراحت کننده می شود.

مهری خرازی بازیکن سابق تیم ملی والیبال و استاد بازنشسته دانشگاه در گفت و گو با البرز ورزشی با بیان این مطلب افزود: سال 1996 تنها مدال بانوان آسیا را به دست آوردم، 66 سال برای تیمهای مختلف بانوان ما هزینه کردند صدها سفر رفته اند و باز نتوانسته روی سکوی والیبال آسیا بروند، اما به پاس این افتخار ماندگار دریغ از اینکه حتی یک تقدیر خشک و خالی از همدوره های من انجام داده باشند. از کشتی گیران و سایر مدال آوران 6 - 5 دهه پیش تقدیر می کنند، مجسمه آنها را می سازند اما برای بانوان حتی یک لوح تقدیر خشک و خالی نیز نمی دهند. بازیکن پیشین تیم ملی که سیزدهمین کتاب ورزشی خودش را هم در دست چاپ دارد، افزود: امثال من نه نیازی به سکه داریم و نه توقع غیر منطقی، بلکه به عنوان یک قهرمان ملی انتظار داریم که تبعیض قایل نشوند، از فدراسیون والیبال بگذریم، آیا کمیته ملی المپیک نمی تواند به مناسبت تولد 9 خانمی که تنها افتخار والیبال زنان را خلق کرده اند یک کارت تبریک خالی ارسال کند؟ استاد خرازی که از خانواده ای صد در صد والیبالی است و فرزندش رامین کُرد به تیم ملی هم رسیده اضافه کرد: متاسفانه ورزش ما از حالت یک بام و دو هوایی عبور کرده و یک بام و چند هوا شده است، چه فایده ای دارد که بعد از مرگ ورزشکاران برای پیام دادن با همدیگر سبقت بگیریم. علاجی بکن کز دلم خون نریزد. سرشک از رخم پاک کردن چه حاصل؟