در کتاب کلیه و دمنه درباره چگونگی حضور شطرنج در ایران تشریح شده بود.
کتابی که در لابلای فضای مجازی گم شد و شاید نسل جدید ما اصلا ندانند کلیه و دمنه چیست کما اینکه از بوستان و گلستان سعدی هم دیگر اثری نیست.
اما شطرنج به عنوان یک ورزش فکری و دماغی در جامعه ایرانی گسترش و کیفیت بسیار خوبی دارد و به ویژه در سه_ چهار دهه اخیر عناوین و افتخارات زیادی توسط جوانان ایرانی به دست آمد و شهرت ورزش کشورمان را در سطوح بین المللی فزونی بخشید.
شاید نیازی نباشد که از افتخار آفرینان این رشته نام ببریم ولی این را باید تاکید کنیم که بسیاری از شطرنج بازان دختر و پسر ما در نهایت از شط رنج!
عبور کردند و سر از کشور های دیگر در آوردند که دانید و می دانید؛ در این شرایط اغلب دست اندر کاران این ورزش فکری از قهرمانان سابق و مربیان و ستارگان شطرنج از وضعیت موجود اظهار نارضایتی و نگرانی می کنند و مسوولان امر به رتق و فتق امور درگیر مسایل می شوند که اعتبار این ورزش را زیر سوال می برد وقتی نایب رئیس فدراسیون علیه رییس این تشکیلات افشاگری می کند طبیعی است که جو بدبینی دامنه دار می شود و بسیاری عطای ماندن را به لقایش می بخشند.
اگر وزارت ورزش ذره بین به دست امور فدراسیون‌ها را رصد بکنند و اگر بازرسان فدراسیون‌ها وظایف خود را در گزارش اتفاقات به درستی انجام دهند اینگونه تضاد ها و نارسایی ها رخ نمی دهد، مبینا علی نسب که در سن پایین استاد بزرگ شطرنج شده؛ از نبود و نداشتن مربی و شرکت در مسابقات بین المللی با هزینه شخصی گلایه می کند و آینده مبهم قهرمانانی که عمر و جوانی می گذارند سخن می راند؛ معلوم می شود از این جبین نور رستگاری پیدا نیست!
نویسنده: حسین علی اسماعیلی