جمعه دهم فروردین ماه

جایگاه استعدادیابی در ورزش ایران کجاست؟

امروز با گسترش علوم تخصصی در ورزش و عوامل موثر در فرآیند استعداد یابی لازم است به فاکتورهای مهمی چون ویژگیهای جسمانی،روانی ، تکنیکی و اجتماعی و مراحل رشد کودک توجه داشت و از روشهای سنتی،خودجوش و ورزش دیمی فاصله گرفت.

سالهای متمادی است، ورزش ما به ظهور و درخشش تک ستاره ها در میادین بین المللی دلخوش کرده و در مقوله مهم ورزش همگانی و کشف استعدادها در جای جای کشور از کار زیر بنایی و تخصصی فاصله گرفته است. روش غلطی که جای پای خود را در ورزش سنتی کشور قرص و محکم کرده ،این باور نادرست بوده که فلان شهر و استان مهد رشته خاصی نام گرفته است. برای مثال استان مازندران را کشتی خیز و شهرستان جویبار را مهد کشتی ایران و جهان می نامند. سبزوار در هندبال ،کرمانشاه در کشتی و وزنه برداری و خوزستان در فوتبال که به برزیلیته شهره شده است. خاص بودن مردم یک شهر و علاقه مندی آنها به یک رشته اختصاصی را به خودی خود باید ارج گذاشت که همواره برای ایران افتخارات بزرگی رقم زده است،اما به لحاظ علمی و تخصصی این نگرش عقلایی و منطقی نیست. شاید در شهر کوچک جویبار هم افرادی بودند که اگر بدرستی هدایت می شدند در رشته های دیگر افتخاراتی بزرگتر و بهتر در عرصه جهانی برای کشور رقم می زدند. دیگر نمی توان با تحرک و بازی فوتبال نوجوانان خوزستانی در زمین های خاکی و دل سپردن به یک رشته خاص به جایی رسید. باید از علاقه مندی مردم خوزستان به فوتبال به روش علمی و تخصصی بهره گرفت و از مقوله مهم استعداد یابی در گسترش ورزش در کشور به بهترین شکل استفاده کرد. انتخاب حسن رنگرز به عنوان رئیس کمیته استعداد یابی وزارت ورزش و جوانان بهانه خوبی شد تا نکاتی پیرامون اهمیت این موضوع داشته باشیم. ایشان قهرمان جهان و فردی تحصیل کرده بوده و با علوم روز آشنایی دارند و لزوم تخصصی کردن ورزش در جای جای کشور را مهم می شمارند. رنگرز اخیرا به شهرهای مختلف سفر کرده و میزان امکانات و توانایی های سازمانها و نهادها را مورد بازدید و ارزیابی قرار داده اند. چند روز پیش ایشان از موسسه فرهنگی ورزشی پیام تهران وابسته به وزارت ارتباطات بازدید داشتند و از نزدیک با امکانات و تجهیزات ورزشی به ویژه فعالیتهای کمیته استعداد یابی موسسه فوق آشنا شدند. نمونه این امکانات را می توان در نیروهای مسلح،شهرداریها،کارخانجات، و ادارات و پایگاهای بسیج و...را یافت که غالبا به صورت پراکنده امکانات خود را در اختیار پرسنل خود و خانواده های آنها قرار می دهند. لازم است این امکانات را با توانایی و ظرفیت های وزارت ورزش همسو کرد و از روشهای علمی برای کاربردی کردن ورزش در کشور بهره گرفت. برای تحقق این نظریه باید به فاکتورهای مهم ذیل توجه داشت: شناخت مراحل رشد کودک سن‌مرفولوژی(ریخت شناسی) سن بیولولژیک (پیشرفت و تکامل فیزیولوژیکی اندام ها) سن ورزشی متاسفانه در ورزش با این روشهای علمی بیگانه ایم و عمده فعالیتهای صورت گرفته بر پایه روشهای طبیعی و اصطلاحا(روش غیر منظم) یا دیم و خود جوش استوار بوده است. در روشهای علمی و منظم به آزمایش و آزمونهای علمی توسط متخصصان علوم ورزشی تاکید می شود و در آن سلامت جسمانی،ویژگیهای آنتروپومتریک،وراثت و امکانات ورزشی و لزوم حضور مربیان مجرب در اولویت قرار گرفته است. هر ساله با شروع فصل تعطیلات تابستان، نوجوانان به مدارس فوتبال مراجعه می کنند،و خانواده ها هم خردسالان خود را در ژیمناستیک وشنا ثبت نام می کنند. اینگونه فعالیتها بدون علاقه مندی کودک و توانایی های او صورت میگیرد و عمدتا جنبه تفننی و گذراندن اوقات فراغت دارد.غافل از اینکه سن شنا و ژیمناستیک،با فوتبال و دوومیدانی و کشتی متفاوت است و... به هرحال برای دسترسی به ورزش علمی و همگانی کردن آن در کشور و در جمع خانواده ها باید استانداردهای تخصصی را مدنظر قرار داده و از مربیان دانشگاهی به بهترین شکل استفاده کنیم تا سلامت جامعه به ویژه اقشار کم سن و سال تضمین شود. نویسنده: احمد میرزاییان