ورزشگاه آزادی نماد و سمبل ورزش ما است، تکمیل و بازسازی آن در یک بازه زمانی کوتاه از عهده یک اداره مانند تجهیز و نگهداری اماکن ورزشی خارج است.
لازم است دولت و مجلس به عنوان یک طرح ملی به آن بنگرند. صاحب این قلم با سی و اندی سابقه رسانه ای مانند دیگر همکاران، از اوضاع نامناسب و سکوهای به هم ریخته در طبقه دوم در دو دیدار تدارکاتی تیم ملی ایران با روسیه و کنیا حقیقتا خجلت زده شدم.
به ویژه کلیپی که خبرنگار روسی از چکه کردن آب باران در لحظه ورود به جایگاه در فضای مجازی نشر داده بود.
ورزشگاه آزادی نماد فوتبال و ورزش ما است و تاریخچه فوتبال ما در این مستطیل سبز ثبت و ضبط شده است.
تاسف آور است وقتی می‌شنویم کنفدراسیون فوتبال آسیا برای برگزاری بازی‌های نمایندگان ایران در جام باشگاه ها در آزادی ایراداتی گرفته و احتمال عدم برگزاری در این ورزشگاه وجود دارد.
در برهه کنونی وزارت ورزش و اداره تجهیز برای بازسازی ورزشگاه آزادی دو مشکل اساسی دارند.
اول محدودیت منابع مالی و دوم محدودیت زمانی. به‌عبارت صریح تر اگر منابع مالی در دسترس قرار گیرد می توان اکیپ های بیشتری در ورزشگاه به کار گمارد و شبانه روزی کار ترمیم و بازسازی را انجام داد.
برای پیشبرد این امر مهم دولت و مجلس باید به این موضوع به عنوان یک طرح ملی نگاه کنند. این یک مطالبه عمومی است، لذا باید مانند یک ضرب الاجل و کار جهادی به آن نگریست.
امروز اعتبار و شان ورزش و فوتبال ما در گرو تکمیل این ورزشگاه است. تعلل و تاخیر در این زمینه جایگاه ورزش ما را در فیفا و ای اف سی دچار خدشه می کند و باید به نحو ممکن از آن جلوگیری کرد.
نویسنده: احمد میرزاییان