بالاخره رئیس هیات فوتبال استان تهران کنار گذاشته شد.
اینکه چگونه یک فرد اینقدر ریشه می دواند که کنار گذاشتش حتی برای مسوولان یک استان و یک شهر دشوار می شود از عجایب روز گار است.
مسوولان ورزش ما از چه چیزی هراس دارند؟ در کلانشهر های ایران از جمله تهران میزان تاثیر گذاری مسوولان چه‌گونه و توسط کدام ارگان‌هایی ارزیابی می شود.
در استان تهران که خود به اندازه یک کشور وسعت و جمعیت دارد آقایان به جای رسیدگی به این قضایا که مثلاً به چه دلیل رئیس هیاتی اعوان و انصار و فامیل خود را دور خود جمع کرده و به جای تخصص گرایی و پیشبرد امور ترجیح داده است پیرامون خود را دیوار خودی بکشد، به فکر راه انداز خبرگزاری یا بنگاه خبری افتاده در صورتی که هیات فوتبال یک نمونه کامل از قصوری است که مشاهده کرده ایم.
در هیات والیبال استان تهران چه خبر؟
آیا بازرسان جناب مدیر کل بیواسطه گزارش های واقعی را از این تشکیلات ارایه داده اند در سایر هیات ها اوضاع چگونه پیش می رود؟
سر چشمه شاید گرفتن به بیل _ چو پر شد نشاید گذشتن ز پیل (!)
همین دو سه روز پیش بود که همکار ما برای گزارش یک دوره مسابقات به بوشهر رفته بود به نقل از اهالی ورزش این سامان می گفت: مدیر کل ما مردی خوش بر خورد است ولی هر بار که مراجعه می کنیم و برنامه ای ارایه می دهیم با یک کلام ختم کلام را می گوید: پول نداریم و نیازی نیست یا اینکه خودتان صفر تا صد پروژه ها را انجام بدهید و از ما چیزی نخواهید، آقایان نمایندگان مجلس که افراد مورد نظر را به وزارت ورزش تحمیل می کنند آیا مقابل خواسته های مناطق برخوردار و نیمه برخوردار و فاقد امکانات، پاسخگو می مانند یا وزیر ورزش را در دریای متلاطم مشکلات رها می سازند؟!
نویسنده: حسین علی اسماعیلی