هفته چهارم لیگ والیبال ساحلی ایران باز هم با غیبت نمایندگان گیلان (انزلی) همراه بود.
گیلانی ها و گلستانی ها سر دامداران والیبال روی شن در کشور بوده اند، اما اکنون نماینده ای در سطح اول والیبال کشور ندارند. این دو خطه پر استعداد تا چند سال پیش میزبان تور بین المللی بوده اند اما رییس هیات پر تلاش گلستان با سیلی صورت سرخ نگه داشته تا در والیبال سالنی به یک سورپرایز تبدیل شود ولی گیلک ها را چه می شود؟
در حال حاضر فقط سینا شوکتی را دارند و این امر باید مورد توجه مدیر کل تربیت استان گیلان باشد، این همه مربی کنار مانده اند و دل و دماغی برای تیم داری ندارند؟ آذربایجان غربی و شرقی خاستگاه اولیه والیبال ساحلی در مملکت نیز دور ساحلی بازان را خط کشیده اند و مازنی ها نیز تنها سهمیه خود را به شاهرود داده اند.
آیا کمیته ساحلی فدراسیون کوشش و اقدامات لازمه را برای فعال سازی این خطه های شمال به عمل آورده است آیا اصلا برای این بخش چنین مسائل مهم است؟
در مقابل رویکرد مناطق صنعتی سواحل جنوب به ویژه استان های هرمزگان و بوشهر درخور تحسین است پارس جنوبی با مدیرانی بسیار شایق همانند مهندس خسروانی، فولاد هرمزگان با پشتیبانی بستگانی، سنگ آهن بافق و شهداب یزد نیز سرمایه گزارانی ارزشمندند.
ایضا پیکان بندر دیر که از خود رو سازان فقط نامی خالی دارند و صفر تا صد هزینه ها را مهندس علاقه مند آبادانی که خود والیبالیست بوده یعنی غلامرضا بحریه بر دوش دارد، اگر دستمزد بازیکنان ساحلی سیر صعودی پیدا کرده معلول همین حمایت ها و نگاهاست، بحریه و برخی از دست اندرکاران تیم ها یک حرف حساب دارند، حرف ها و پیشنهادت ما را هم بشنوند ولی خودشان تصمیم بگیرند.
اصول و بنیاد ورزشی مانند والیبال بر تعامل و همفکری نهاده شده است.
سوای چهره های با تجربه و شناخته شده، چند بازیکن جوان در بندر دیر خوش در خشیده اند مهدی محفوظی، رضا نقیبی، ضرعام منصوری، مهیار رضایی از مشهد که انصاف پدیده است، این بازیکنان و امثالهم باید زودتر مورد حمایت قرار گیرند تا انگیزه های خود را از دست ندهند.
والیبال ساحلی ما اگر به موقع دست به کار شود در جا نخواهد زد تایلند و ژاپن، هم با سرعت به دنبال استرالیا و چین و قطر حرکت می کنند. حالا حتی گذشتن از سد تیم دوم قطر هم مشکل شده است لطفا جدی تر و دور اندیش تر بر نامه ریزی کنیم.
نویسنده: جمشید حمیدی