مهندس «مسعود درویش» پدر شموشک یازده سال پیش در چنین روزهایی دار دنیا را وداع گفت. مردی از تبار مهربانی، عطوفت و معرفت. مردی که نه از دور دستی بر آتش خیر داشته باشد بلکه میاندار خبر بود.

مردی که حلّال مشکلات مردم و یاور خوشی ها و ناخوشی های هموطنان نیازمند بود. بی نیاز از مال دنیا و دستگیری از نیازمندان جامعه. چند سالی است که چهره در نقاب خاک کشیده اما یادش همچنان پابرجاست هیچگاه در هیچیک از مجامع رسانه ای حاضر به گفتگو و خودنمایی نبود. در زمینه ورزش، بی نظیر در خدمت به جوانان بود و همیشه می گفت: سرمایه من این جوانان هستند. مدرسه فوتبال و تیم های مطرح در سطح کشور، نونهالان، نوجوانان، جوانان، امید، بزرگسالان. از سوپرلیگ مازندران در دهه ۶۰ آغاز کرد و با صرف فعل خواستن، پس از سال ها به لیگ برتر رسید. عاشق تیم منچستریونایتد و بازی دیوید بکهام بود و به خاطرِ حضور زمان های محدود در انگلستان، یک صندلی در ورزشگاه ویمبلی لندن را ۱۰۰ ساله اجاره کرد. هرگاه در نوشهر حضور داشت، ساعت هفت پیش از تیم ها در ورزشگاه اختصاصی اش حاضر می شد. سنگ اندازی ها برای ساخت و بهره برداری از ورزشگاه اختصاصی اش موجب شد تا ورزشگاهی را در یک روستا در خارج از شهر، اجاره کند و با مرمت و بهسازی، مورد استفاده باشگاه خود و تیم روستا قرار دهد که اکنون به یادگار برای آن روستا مانده است. حدود ۵سال قبل، رییس وقت فدراسیون فوتبال،مسوولان کشوری،استانی،منطقه ای، هواداران و علاقمندان باشگاه شموشک، در آیینی پرشور برای رونمایی از سردیس وی برای نصب در یکی از میادین شهر و نامگذاری یک میدان به نام "مهندس مسعود درویش" (که حقش بود)، گردهم آمدند و خانواده اش هم در یک فضای جوّگیر، قول به ادامه فعالیت باشگاه و تیمداری را دادند امّا زهی خیال باطل که خبری نه از ادامه فعالیت شد و نه از نام میدان و نصب سردیس.!! "مهندس مسعود درویش" در ۸۴ سالگی روی در نقاب خاک کشید و آنچنان که چشم و دلش سیر بود و دستش گشاده، امّا همانند همیشه که نگرانی و دغدغه ورزش و جوانان را داشت، نگاهش به آینده ماند. نویسنده: محمدرضا عبدی