بمب های علی فتح الله زاده در فوتبال کشور و باشگاه استقلال یکی پس از دیگری منفجر می شود.
آن از حضور اشتباه یک مدیر باتجربه در برنامه ای تلویزیونی که کارش سوژه پردازی است و این هم از استعفایی که هر روز به شکلی دیگر مطرح می شود.
فراموش نکنیم که مردانی مانند فتح الله زاده زمانی که به میدان می آیند برای گشودن گره های پیچ خورده در فوتبال از جمله باشگاهی معتبر به نام استقلال فراخوانده می شوند این شخصیت ها باید دارای تدبیر و اندیشه باشند نه اینکه برای دیده شدن در یک برنامه تلویزیونی که این روز ها افراد کمتر تمایلی برای شرکت در این برنامه ها ندارند از چاله به چاه سقوط کنند.
مدیریت متاسفانه کیمیای ورزش ایران شده و روابط و برخی ارتباطات نهان و آشکار افرادی را مصدر مسئولیت می کنند که عواقب تلخ آن را یک جامعه به ویژه فوتبال که ورزشی پر طرفدار است مزه می کنند.
بدون تردید تلاش و نگاه ما به عنوان یک رسانه ورزش این است که دو باشگاه مردمی و پرطرفدار پرسپولیس و استقلال به فرجام برسند و از تار های تنیده شده در سرتاسر این دو باشگاه رهایی پیدا ککند ولی حرف ما این است که ماندن و تن به شرایط دادن به چه قیمتی؟!
پرسپولیس و استقلال آنقدر مردمان بزرگ و استخوان خورد کرده دارای تحصیلات عالیه در گوشه و کنار مملکت دارند که نیازی به حضور غیر ندارند.
بگذاریم یکبار برای همیشه هر کسی در ورزش و شوون اجتماعی سر جای خود به درستی قرار بگیرد تا مورد قبول مردم واقع شوند و در تنگنا ها از امداد های مردمی برخوردار شوند.
نویسنده: حسین علی اسماعیلی