در فدراسیون های ورزشی چه می گذرد، سوالی که بار ها مطرح کرده ایم اما پاسخی نشنیده ایم.

هر فردی که روی صندلی ریاست یک بخش از ورزش کشور می نشیند برخلاف وعده هایی که در مجامع انتخابی ارئه می دهد گمان می کند به ملک طلق خود رسیده و بدون توجه به مسائل پیرامونی نیاز فراوانی که ورزش به اصل تخصص خود دارد افرادی را برمی گزیند که اغلب سنخیتی با رشته مورد نظر ندارد.

اوج بی توجهی به حضور متخصصین را در ورزش های مختلف مشاهده می کنید در والیبال که یک فدراسیون پر کار نیز به شمار می آید افراد غیر از جمله متخصص واترپولو را در یک پست حساس قرار می دهد. در برخی رشته های راکتی نیز نمودار ها و نمونه هایی را به یاد دارید اما جدیدترین آنها در فدراسیون جودو صورت گرفته است که عقل از سر آدم می رباید.

انتخاب حسن کامرانی فر داور بین المللی فوتبال و دبیر اسبق فدراسیون فوتبال به عنوان دبیر کل فدراسیون جودو یکی از عجایب مدیریت ورزشی کشور است که ظرف دیروز و امروز نقل محافل دلسوختگان ورزش است.

فوتبال چه قرابتی با جودو دارد واقعا بر نمی تابیم؟ اما با همه ی احترامی که برای آرش میر اسماعیلی به عنوان یک قهرمان بلند آوازه کشتی و جودو قائل هستیم باید اذعان کنیم که انگار ایشان از مصیبت هایی که بر ورزش جودو ایران عارض شده درس نگرفته است.

یکی از دلایل نارضایتی ها در ورزش کشور بی توجهی به جامعه مرتبط با آن است که متاسفانه اسباب کوچ سرمایه های ورزشی را هم فراهم کرده است.

آیا وزارت ورزش و مدیران آن به این قضایا توجه می کنند؟ درد بزرگ امروز جامعه ما بی توجهی به خواسته عموم و نداشتن مدیریت کامله است.

نویسنده: حسین علی اسماعیلی