طراحی درست یحیی در نیمه دوم و چیدمان اصولی در مستطیل سبز، پرسپولیس را صاحب مهمترین برد سال کرد اما تعویض ها و تغییر تاکتیکی ساپینتو درست از آب در نیامد!
ویژگی شهر آورد و نیاز هر دو تیم به برد، شرایط را برای نمایش تهاجمی و شجاعانه مربیان سرخابی فراهم کرده بود.
گل محمدی با گماردن وحید امیری در کنار سرلک و سروش رفیعی در مرکز میدان و استفاده از مثلث ترابی، عبدی و صادقی در خط حمله، بهتر از مربی حریف عمل کرد.
باور همگان این بود که وحید امیری مانند دیدارهای پیشین در جناح چپ خط دفاعی قرار خواهد گرفت، اما یحیی به درستی از ویژگی های خاص امیری و دوندگی بی امان او بهره برد و به هدف رسید.
ساپینتو در چیدمان اولیه، بابایی را در کنار محبی و قائدی در خط حمله قرار داد.
هدف اولیه آبی ها در وقت نخست استفاده از تحرک مضاعف پیمان بابایی در عمق دفاع پرسپولیس و آزادی عمل بیشتر قائدی و محبی در جناحین بود. قائدی در نیمه نخست همانی بود که انتظار می رفت. نفوذهای انفجاری از چپ و حرکت در عمق دفاع رقیب اما محبی در جناح راست در بازی گم بود و کمتر به او توپ رسید.
ابتکار عمل بهتر هافبک های پرسپولیس و دوندگی موثر وحید امیری اجازه بازی سازی به رضاوند، چشمی و سعید مهری نداد.
مصدومیت یامگا و خروج او جناح راست استقلال را آسیب پذیر کرد و فراخوانی حردانی هم چاره ساز نشد.
حردانی و سلمانی به عنوان دو مدافع کناری در نفوذها مشارکت موثری نداشتند. وقت دوم را پرسپولیس با طراحی درست و استراتژی بهتر آغاز کرد.
تعویض عبدی و فراخوانی آل کثیر با هدف استفاده از سرعت او و نشانه گیری عمق دفاع استقلال صورت گرفت.
گل زود هنگام پرسپولیس از شکاف در میان مدافعان مرکزی آبی و با پاس طلایی ترابی و مانور و ضربه هنرمندانه آل کثیر بدست آمد.
استقلال بعد از دریافت گل برای لحظاتی تمرکز خود را در گستره زمین از دست داد و شتابزده عمل کرد.
تعویض های ساپینتو هم به جای کمک در انتقال توپ و طراحی حملات، به سود حریف رقم خورد.
به میدان فرستادن ارسلان مطهری و رمضانی و بیرون کشیدن رضاوند و بازی مستقیم و ارسال توپ های بلند در عمق دفاع پرسپولیس حربه کارگشایی نبود. زیرا در این شرایط قائدی و محبی از جریان بازی خارج شدند. به ویژه قائدی که دور شدن او از زمین حریف اجازه تمرکز بیشتر به مدافعان پرسپولیس را داد.
در این اوضاع و احوال یحیی با تمرکز بهتر و تعویض های تاکتیکی به اداره بازی پرداخت. ورود عمری، اسد بیگی و فرجی هم پرسپولیس را در تمام مناطق تقویت کرد.
پورعلی گنجی و گولیسیانی هم در کار دفاعی عملکرد بهتری نسبت به داسیلوا و عارف غلامی داشتند. خونسردی و خروج های بیرانوند هم مکمل حرکات مدافعان پرسپولیس بود و ثبات و استحکام را به فاز تدافعی ارزانی داشت.
در مجموع باید گفت استقلال بعد از گل بدون برنامه نشان داد و با ارسال توپ های بی هدف و بلند از روش های همیشگی فاصله گرفت. آنها باید با بازی زمینی و با حرکت های سرعتی محبی و قائدی از کناره ها به دروازه بیرانوند نزدیک می شدند.
در حقیقت بی نظمی در حملات استقلال و دل سپردن به ارسال توپ های بلند، اجازه استفاده از خلاقیت قائدی و محبی را نداد و این شیوه بازی به نفع طرف مقابل تمام شد.
پرسپولیس با این برد حیاتی یک قدم به قهرمانی نزدیک شد و به انتظار دیدار سپاهان با ملوان و لغزش آنها در دیدارهای آتی نشست.
نویسنده: احمد میرزاییان