گسترش والیبال در پهنه و کل کشور با تیم های ارزان محقق می شود نه با تیم های میلیاردی و یک ساله!
نرخ‌هایی که بی رویه افزایش پیدا می کنند و دستمزد های که نجومی می نمایند؛ این موضوع را از نگاه میر مصطفی شجاعی بازیکن و مربی سابق تیم ملی پی می گیریم. شجاعی از زخم خوردگان همین رویه های غلط است که چوب آن را در تیم باریج اسانس کاشان خورده است و ماجرا هایی که همه می دانند.
مربی بین المللی والیبال می گوید: چندی قبل در مصاحبه ای که مشروح آن در سایت البرز ورزشی بارگذاری شد اشاره ای گذرا به عدم سازندگی و توجه به والیبال پایه به خصوص در شهرستان ها نمودم که حاصل آن بالا رفتن سن بازیکنان در لیگ ها بخصوص پست حساس پاسوری بود که شاید نیمی از سازندگان و پاسورهای کنونی ما از مرز ۴۰ سالگی هم عبور نموده ولی همچنان مورد توجه باشگاهها قرار می‌گیرند چرا که عرضه بازیکن بسیار کمتر از تقاضاست و بالطبع بر حسب اصل اقتصادی که عرضه کم و تقاضای بالا منجر به رشد بی رویه قیمت ها می شود یکی از دلایل نابسامانی قیمت بازیکنان شده است. از طرفی با رشد عجیب قيمت ارز و مقایسه قيمت بازیکنان خارجی و لژیونرها محرکی بر درخواست های نجومی بازیکنان داخلی شده است.
به طور مثال ۱۰۰هزار دلار شاید در لیگ های اروپایی و حتی ترکیه مبلغ درخور توجهی در والیبال نباشد ولی معادل آن به پول ملی ما چیزی حدود 6 میلیارد تومان خواهد بود.
از سویی دیگر افزایش تعداد تیم های لیگ برتر و ایجاد تقاضای بیشتر برای بازیکن باعث افسارگسیختگی بیشتر قراردادها و به نام چار عقب نشینی بعضی از باشگاهها از تیمداری خواهد شد.
لذا راهکارهایی که می تواندشناخت و عرضه بازیکن باکیفیت وکنترل مبلغ قرار داد در والیبال ایران را به حد مطلوب برساند:
-توجه جدی به مسابقات پایه از طریق نحوه آموزش صحیح و استاندارد نوآموزان در شهرستانها و باشگاهها.
-برنامه ریزی و توجه اصولی به لیگهای دسته های پایین تر که پلی است میان ورزش آماتور و ورود به دنیای حرفه ای گری.
-گسترش والیبال در کل کشور از طریق ایجاد و راه اندازی تیم های ارزان در قالب زیرگروه مناطق کشور تا بیشتر شهرها و حتی بخش‌ها را به صورت منطقه ای تحت پوشش قرار دهد که از این طریق ستاره های خاموش و دیده نشده والیبال نمایان می شوند، شاید ستاره ای در اندازه محمد موسوی در یک شهر کوچک برایش امکان بروز استعدادش نبوده باشد، در حالی که می‌تواند یک دهه ستون تیم ملی ما باشد.
-توجه به مربیان امتحان پس داده و بازیکن سازی که در اقصی نقاط کشور از والیبال دور شده اند می‌تواند به رشد و عرضه بهتر بازیکن در والیبال ما کمک نموده و خلا آموزشی استاندارد را از بین ببرد.
-فدراسیون والیبال باید از انفعال و تماشاگر بودن خارج گشته و با کارشناسی حرفه ای و ارائه راهکارهای قانونی در کمیته ای متشکل از کارشناسان واقعی و گنجاندن دستورالعمل هایی کاربردی و قاطع در موارد مختلف من جمله تعداد تیم های لیگ برتری و دسته اول و قرارداد بازیکنان می تواند تا حدودی این معضل را کاهش دهد چرا که در چرخه ورزش بخصوص والیبال انصراف یک تیم بمثابه تعطیل شدن یک کارخانه خواهد بود و وظیفه متولیان است که با ارائه راهکارهای حساب شده و دقیق از وقوع آن جلوگیری نمایند.
تجربه نشان داده تیم های جایگزین هم که یک شبه تصمیم به تیمداری می‌گیرند و وارد چرخه می شوند گاهی یک‌شبه هم با ایجاد دهها مشکل تصمیم به خروج از لیگ می‌گیرند.
کشور ترکیه این کار را بخوبی سامان داده و لاک‌پشت وار ممکن است از روشهای خرگوشی ما پیشی بگیرد همانطور که در والیبال باشگاهی زنان در دنیا حرف اول را می‌زند.
فی الواقع با توجه به تعداد بازیکن باکیفیت در کشورمان در بهترین حالت تعداد ۱۲ تیم در لیگ برتر ایران واقعا کفایت می کند که این تعداد تیم تقاضا را متعادل ساخته و به کنترل مبلغ قراردادها کمک می‌نماید.
در مرحله بعد۱۴ الی ۱۶ تیم در دسته اول و مابقی نقاط ایران باید با تیمهای زیرگروه که بتواند خروجی کانون‌ها و جوانان و نوجوانان شایسته را شامل گردد پوشش داد.
حتی اگر تیم های زیرگروه ۷۰-۸۰ تیم هم بشوند مانند لیگ ترکیه با تقسیم بندی منطقه ای مثلا ۱۰ گروه ۷-۸ تیمی و کاهش هزینه های ایاب وذهاب و کاهش ورودیه اینگونه تیمها می‌توان به گسترش والیبال وکشف استعدادها در کل کشور کمک کرد نه با ایجاد یک تیم لیگ برتری با مشکلات عدیده که به علت عدم توانایی مالی موجب نارضایتی وشکایت بازیکنان و مربیان گردیده و به بهانه نتیجه گیری از بازیکن جوان و با استعداد بومی چشم پوشی نموده و در نهایت هم محو می شوند.
هنوز پس از سال ها برگزاری لیگ ما از نظر عمر باشگاهداری حرفه ای به ثبات نرسیده و به جز چند تیم و باشگاه مثل پیکان، گنبد، ارومیه بقیه در حال رفت و آمد و حضور تیم های خلق الساعه بوده ایم که همین عدم ثبات لطمه زیادی به چرخه بازیکن پروری و حرفه ای گری می زند و باعث شده حضور در لیگ ارزش پیدا نکند، که اگر چنین باشد تیم ها به راحتی انصراف نمی دهند و نهایتا امتیاز خود را با قیمت مناسب به فروش می رسانند.
امیدوار به اخذ تصمیمات درست و منطقی و ضمانت در ثبات آن از متولیان ورزش اول تیمی کشورمان هستیم.
گفت و گو: جمشید حمیدی