لیگ بیست ‌و دوم با حواشی بسیار به‌پایان رسید.

نکته مهم اما درمورد این لیگ تاثیرگذاری مربیان و عملکردشان بود.

در این فصل شاهد فراز و نشیب‌های بسیاری بودیم و برخی مربیان رفتاری خاص از خود به‌نمایش گذاشتند اما این رقابت‌های پرحاشیه از مردانی که هدایت‌کننده تیم‌هایی با هزاران هوادار بودند، از جذابیت‌های لیگ بود. از این رو بد نیست که عملکرد مربی چهار تیم اول را در فصل اخیر بررسی کنیم.

یحیی گل‌محمدی(پرسپولیس): سرمربی پرسپولیس که قهرمانی دیگری به ارمغان آورد. یحیی درطول فصل نزدیک به 3 بار ترکیب و تاکتیک تیمش را تغییر داد و هربار هرچند انتقادهایی را به جان خرید اما درنهایت قهرمانی دیگری را کسب کرد.

مورایس(سپاهان): انتخاب با حساب‌وکتاب مورایس باعث شد سپاهان از ابتدا صدرنشین شود و هرگز از رده چهارم پایین‌تر نیامد. مورایس در شرایطی که تیمش مثل همیشه اسیر برخی اختلافات داخلی بود، موفق نشد نقش خود در مدیریت تیم را درست اجرا کند و شاید دقیقا در همین هفته‌ها بود که امتیاز از دست داد.

ساپینتو(استقلال): استقلال که در هفته اول در رده شانزدهم بود، به‌سرعت خود را جمع‌وجور کرد و دیگر رتبه کمتر از چهارم را تجربه نکرد. ساپینتو موفق شد تیمش را با تفکرات هجومی در هفته بیست‌و‌ششم صدرنشین کند اما بدشانس بود که رقبایی چون مورایس و گل‌محمدی به او اجازه قدرت‌نمایی بیشتر ندادند.

خمز(تراکتور): خمز جانشین شایسته‌ای برای بردیف بود. این مربی با حضور در این تیم تبریزی تحولی ایجاد کرد که نام‌های بزرگ نتوانسته بودند.

گزارش: نیلوفر مژدهی