محدودیت منابع مالی و افزایش هزینه ها و ولخرجی و حاتم بخشی مدیران در موضوع قراردادها یقینا فوتبال باشگاهی را نابود و ورشکسته خواهد کرد!
با پایان یافتن لیگ باشگاهی از امروز شاهد تلاش مدیران باشگاهی برای صید بازیکنان جدید در بازار نقل و انتقالات خواهیم بود.
دلال‌ها و واسطه ها هم دوباره وارد صحنه شده و بازیگردان اصلی در این بازار عرضه و تقاضا خواهند بود.
سال گذشته به یک باره قراردادهای نجومی با بازیکنان منعقد شد.
در این زمینه تیم‌های سپاهان، استقلال، پرسپولیس و تراکتور پیشقراول بازار بودند و قیمت های باور نکردنی به پای بازیکنان داخلی و خارجی ریختند.
افزایش بی رویه مبالغ قراردادها و رقابت باشگاه‌ها برای شکار نفرات مورد نظر هم مزید برعلت شد، تا دلال‌ها با بازار گرمی مبالغ قراردادها را چند برابر کنند.
اخیرا بعضی از اعضا در هیات رئیسه فدراسیون برای کاهش مبالغ قرارداد بازیکنان داخلی، طرحی را پیشنهاد داده اند تا تعداد بازیکنان خارجی در هر تیم به هفت نفر افزایش یابد.
ظاهرا آنها این طرح را به بهانه کاهش قیمت بازیکنان داخلی ارائه داده اند. باید توجه داشت اگر سازمان لیگ نظارت دقیقی بر بازار نقل و انتقالات داشته باشد و به سقف قرار دادها پایبند باشد این شلختگی و ولخرجی بی رویه از پول بیت المال ایجاد نخواهد شد.
سازمان لیگ باید مستقل، قاطع و قوی عمل کند و زیر بار فشارهای جانبی نرود.
چرا باید در این مقطع زمانی و تورم و گرانی که فشار مضاعفی به مردم تحمیل شده است، بازیکنان فوتبال از قراردادهای ۱۰۰ میلیاردی حرف بزنند!
بارها گفته شد، کارت بازیکنانی که سقف قرارداد را رعایت نمی کنند، صادر نکنید و پای آن بایستید. درباره بازیکنان خارجی هم این مشکلات پابرجا است.
افزایش حضور بازیکنان خارجی در تیم‌های باشگاهی قطعا دخالت دلال‌ها را پر رنگ تر می کند و پول بی حساب و کتاب به پای واسطه ها می ریزد.
شاید یکی از مباحث مهم در به کار گیری بازیکنان خارجی، اثر گذاری و نقش آنها در بالابردن کیفیت بازی‌ها است. این موضوع در فوتبال حرفه ای یک شاخص و مبحث کلیدی است، اما در فوتبال ما نقشی وارونه دارد.
در چند سال گذشته خیلی از بازیکنانی که وارد ایران شده اند، پا به سن گذاشته و غالبا آسیب دیده و از رده خارج شده بوده اند.
شیخ دیاباته و پریرا دو بازیکن بی کیفیت و مصدوم پرسپولیس نمونه بارز این موضوع می باشند.
چه کسانی مجوز ورود این نفرات را داده اند؟ آزمون های پزشکی و تست های آمادگی جسمانی این نفرات و امثال هم چگونه انجام شده است و...؟
اعتقاد داریم باشگاه ها در قضیه مذاکره با بازیکنان خارجی راسا و به دقت و حساسیت وارد صحنه شوند و دست دلال‌ها و واسطه ها را کوتاه کنند.
از طرفی جدا از ملاحظات قبلی و داشتن رزومه برای بازیکنان خارجی باید محدودیت سنی را هم اضافه کرد.
اینکه بازیکن پا به سن گذاشته و از رده خارج شده و مصدوم را وارد جرگه باشگاهی کنیم و از حضور او سودی نیریم، قطعا جرمی است نابخشودنی!!
به عبارت صریح تر در این شرایط هم پولمان رفته و هم آبرویمان!
در این میان انگیزه بازیکنان داخلی هم سلب خواهد شد و باعث چالش و منازعه در باشگاه‌ها هم می شود.
سال گذشته گادوین منشا در باشگاه مس غالبا نیمکت نشین بود. شیمبا هم در مراحل پایانی فوتبالش بود و در ۳۸ سالگی نقش همیشگی را نداشت.
دیاباته هم چنین وضعیتی داشت و تنها یکی دو بازی کوتاه انجام داد. حضور کم اثر او و قرارداد سنگین و دلاری این نفرات را با قرارداد نازل محمد عمری جوان مقایسه کنید.
آیا عبدی و آل کثیر کیفیتی بهتر از دیاباته و پریرا نداشتند؟ چرا باید پول هنگفت به پای این نفرات بی کیفیت بریزیم و انگیزه را از نفرات داخلی بگیریم.
اعتقاد داریم نباید اجازه داد بازیکن بالای ۲۸ سال خارجی در لیگ باشگاهی وارد شود.
این نفرات قطعا باید ملی پوش باشند یا حداقل در مراحل بالای فوتبال اروپا و آسیا و آفریقا بازی کرده باشند.
باید توجه داشت افزایش بی رویه هزینه ها و قراردادهای نجومی و محدودیت شدید در کسب درآمد باعث ورشکستگی باشگاه‌ها خواهد شد.
در این زمینه لازم است فدراسیون فوتبال به دقت موضوع قراردادها را زیر نظر بگیرد و با باشگاههای خاطی مقابله کند.
نویسنده: احمد میرزاییان