در آستانه بازی‌های آسیایی هانگژو و در برهه ای که همگان از ضرورت همگانی کردن ورزش سخن می گویند در برنامه هفتم توسعه، بودجه اندکی که قبلا در نظر گرفته شده بود، با بی‌تفاوتی وزیر و همکارانش به کلی حذف شد!
مسئولان کشوری و دولتی اگر چه در نشست ها و مصاحبه ها و همایش ها از ضرورت توسعه ورزش و سهل و آسان کردن فعالیت‌های جسمانی سخن‌می گویند، اما در میدان عمل بر خلاف آن عمل می کنند.
نمونه بارز این نظریه پیش نویس لایحه برنامه هفتم توسعه است که سهم اندک و ناچیزی که قبلا در برنامه ششم دیده شده بود به کلی حذف شد و سر ورزش به کلاه ماند!
در ماده ۹۴ برنامه ششم توسعه تاکید شده بود:
دولت مکلف است بیست و هفت صدم درصد از کل ۹ درصد مالیات بر ارزش افزوده را برای توسعه ورزش مدارس، ورزش همگانی، فدراسیون بین المللی ورزش زورخانه ای و کشتی پهلوانی، ورزش بانوان و زیر ساخت های ورزش معلولان و جانبازان اختصاص دهد و...
اخیرا برنامه هفتم توسعه در ۳۰۲ ماده به همراه تبصره ها و بندهای مختلف تهیه و نهایی شده است، اما این کمک ناچیز هم حذف و از ورزش دریغ شده است.
سکوت وزارت ورزش و مسئولان آن هم در برابر این جفای عجیب به ورزش هم سوال برانگیز است!
متاسفانه نگاه مسئولان به موضوع ورزش حرفه ای و همگانی کردن آن هم از اولویت خاصی برخوردار نیست.
در سنوات گذشته و در دولت‌های پیشین هم پست خطیر مدیریت ورزش اگر چه با عنوان معاون رئیس جمهور و سرپرست سازمان تربیت بدنی تعریف شده بود، اما در آن دوران هم نگاه دولتمردان به مقوله ورزش درجه چندم بود و از اهمیت خاصی برخوردار نبود.
در آن مقاطع حساس هم اگر وزیری یا وکیلی از گرفتن پست محروم می شد، بفوریت پست سرپرست سازمان را عهده دار می شد.
یکی از دوستان قدیمی رسانه در آن دوران به ظراوت می گفت: بیچاره ورزش که باید صندلی ریاست را به مردان بی پست و مقام دولتی و سیاسی بدهد. مردان سیاسی که برای یک دکمه کت و شلوار می دوزند!!
مهندس سعید فائقی که مدیری دلسوز بود، در آن مقطع همواره می گفت: از روز اول چونه ورزش را کوچک گرفته اند و ما برای گرفتن امکانات و بودجه کافی به هر دری می زنیم تا کمکی به ورزشکاران داشته باشیم و...
یاد مرحوم یزدانی خرم هم به خیر و نامش همیشه جاودان باد.
ایشان در برهه ای که وارد ورزش شد و مدیریت والیبال را به عهده گرفت، به دلیل مسئولیت های خطیری که در حوزه های اقتصادی داشت، کمک شایانی به این رشته کرد.
وی از هر جایی که ممکن بود، کمک‌های مالی می گرفت و به ورزش تزریق می کرد.
سال های متمادی که مسئولیت مدیریت کار گروه ورزش حزب موتلفه را عهده دار بود. با شناخت و دلسوزی خاص او و اعتمادی که مسئولان به ایشان داشتند شاهد مساعدت های خوبی به ورزش بودیم.
ایشان همواره تاکید می کرد موضوع آب، برق و گاز و مالیات اماکن ورزشی باید رایگان باشد، چرا که در مواجهه با تهاجم فرهنگی دشمن حفظ سلامت جامعه به ویژه کمک به ورزش مدارس و دانشگاه ها و اولویت دادن به ورزش نوجوانان و جوانان از ساخت مسجد هم مهمتر و ضروری تر است و...
چند ماه دیگر بازی‌های مهم آسیایی در هانگژو را در پیش داریم.
رشته‌های مختلف و ملی پوشان باید تدارک ببینند. رخدادهای جهانی و کسب سهمیه را در پیش داریم.
موضوع گرانی و ارز و تدارک اردوها هم فدراسیون‌ها را با مشکلات عدیده مواجه کرده است.
اخیرا موضوع بازسازی و مرمت ورزشگاه آزادی هم مطرح بود. همگان از ضرورت اهتمام دولت و مجلس سخن گفتند و اختصاص یک بودجه خاص و فوری برای تجهیز این ورزشگاه را یاد آور شدند و...
متاسفانه خبر عجیب حذف کمک ناچیز دولت به ورزش در برنامه هفتم توسعه آب پاکی روی دست ورزشی ها ریخت و همه را نا امید کرد.
جدا از وزارت ورزش که در این موضوع سکوت‌معناداری داشت و کوتاهی عجیبی از خود نشان داد، از کمیته ملی المپیک و پارالمپیک هم انتظار تحرک و فعالیت بیشتری داشتیم.
چرا که در مصوبه قبلی و کمک اندک دولت مقرر شده بود، زیر ساخت های حوزه معلولان و جانبازان هم تقویت شود که با این مصوبه به یک باره همه چیز از دست رفت!
به هر حال نباید در برابر این تصمیم عجیب سکوت کرد. از دولت و مجلس محترم و وزرا و وکلا و همه دلسوزان واقعی ورزش انتظار داریم آب رفته را بجوی بازگردانده و به کمک ورزش بشتابند.
نویسنده: احمد میرزاییان