فوتبال عین زندگی است پر از فراز و فرود، شادیها و ناکامی ها، این فراز و فرود نصیب امیر قلعه نوعی هم شده است.

مردی که موفق ترین مربی فوتبال ایران لقب داشت و همه برایش سر و دست می شکستند، اما امیر خان با قبول شکست مقابل استقلال جام حذفی را از دست داد و جو سنگین اعتراضات تماشاچیان دو آتشه اصفهانی که دیگر تحمل چهار باخت پیاپی سپاهان را نداشته اند سبب شد تا قلعه نوعی استعفا بدهد و جایش را به میگوئل تکسیرای پرتغالی که پیش از این علاوه بر سپاهان در تیم‌های ذوب‌آهن و تراکتور نیز به‌ عنوان دستیار امیر قلعه‌نویی حضور داشته بدهد؛ اینکه سپاهان با کناره گیری مسعود تابش از سمت مدیرعاملی خلاء حضور مدیرانی از جنس فوتبال را به شدت حس می کند هم بحثی است که می تواند تجربه ای بزرگ برای باشگاهداری در نصف جهان باشد اما توصیه ما به شخص امیر قلعه نوعی است که این روزها در اثر استرس بیش از حد دنیای مربیگری از نظر جسمی و روحی دچار کسالت شده است و باید بیش از همیشه مواظب سلامتی خود باشد. قلبی که برای فوتبال می تپد، می تواند از این پس برای زندگی و تداوم سلامتی به تپش درآید، چرا که دیگر مرتبه یا مراحلی وجود ندارد که امیر قلعه نوعی بخواهد برای دستیابی به آنها تلاش کند، از نگاه ما امیر می تواند به عنوان مدیر و بزرگتر و مرشد در کنار تیم های ملی و باشگاهی باشد و اجازه بدهد مربیان جوانتر در سایه تدبیر و هدایت وی رشد کنند. در دنیای زود گذر فانی ما هیچ چیز ماندگار نیست، روزگاری هلینو هررا، موکراتس، بکن بائر، اوزه بیو، مالدینی و... در گستره دنیای توپ گرد می درخشیدند به عنوان مربی یا بازیکن مثل ستاره سو سو می زدند اما امروز کنار نشسته اند و خودشان را از هیجانات و خطرات و البته امتیازات حضور در مستطیل سبز رهانیده اند و لذا شاید جای آن باشد که مربی نام آور دیگری از فوتبال ایران به راه بزرگان برود و به قانون طبیعت گردن بگذارد، برای ما سلامتی قلعه نوعی ها به اندازه خدماتشان اهمیت داد. نویسنده: رضا اسماعیلی