پنجشنبه نهم فروردین ماه

حکایت مشت و دشنه!

حکایت مشت و دشنه را که شنیده اید؟ فکر می کنیم فدراسیون ووشو از این قاعده پیروی می کند وگرنه بعد از کاری که با میرمیران با آنهمه افتخارات شده نوبت به خواهران منصوریان نمی رسید که به خاطر بیان نظرات و انتقادات خود دچار محکومیت و محرومیت شوند.

جواب انتقاد باید منطقی باشد نه برخوردهای چکشی، قانون اساسی در مورد آزادی بیان صراحت دارد و حد و حدود اتهام و افترا را هم قانون مشخص کرده است، اما اینکه فدراسیون ووشو مقابل هر نقد و نظری جبهه می گیرد، چیزی جز نبود آستانه تحمل پذیری مسوولانش نیست، به راستی اگر قرار باشد خواهران منصوریان با آنهمه افتخارات و عناوین بین المللی اجازه دهند نقد کردن را نداشته باشند، چه کسانی می توانند حرف بزنند؟ همین منصوریانها بارها از مدیریت دکتر علی نژاد تعریف کرده بودند، حالا چطور عنوان این قضیه که دوپینگ آبروی ورزش ما را برده جرم است؟ وقتی که محافل بین المللی آشکارا نام قهرمانان ایرانی را اعلام می کنند، اصل قضیه کتمان ناپذیر است، ما هم دوست داریم آرامش در ورزش ما از جمله ووشو حکمفرما باشد اما بستن دهان منتقدان به صورت قهری نمی پسندیم چون به وجود آوردن فضای بسته و نبود نقد و نظر باعث می شود که سرانجام یک جایی داد همه در بیاید و کار به جنجال بکشد یا اینکه منتقدان به ناچار سر از ناکجا آباد آن سوی مرزها در می آورند که دیگر برای جبران و ساختن ساختن محیط سرشار از اعتماد خیلی دیر می شد، بپذیریم که انتقاد حق هر ایرانی است مگر اینکه از چارچوب قانون نه قواعد خود ساخته (!) خارج شوند. جیرینگ، جیرینگ پول از شایعه یا...  width= در این روزها که به فصل نقل و انتقالات لیگ برتر نزدیک می شویم، اخبار مختلفی از ترانسفر بازیکنان ایرانی به خارج از کشور به گوشمان می رسد، از پیشنهاد تیم های حاشیه خلیج فارس گرفته تا ترکیه، چین و کشورهای اروپایی... یکی از شایعاتی که این روزها در محافل رسانه به چشم می خورد پیشنهاد یک تیم چینی به مهاجم تیم پرسپولیس است. طبق شنیده ها علی علیپور که چند فصلی می شود در باشگاه پرسپولیس بازی کرده و سابقه آقای گلی هم دارد با آفری 50 میلیارد تومانی از یک باشگاه چینی مواجه شده است. علیپور که فصل گذشته نیز قصد خروج از باشگاه پرسپولیس را داشت و علاقه زیادی برای حضور در فوتبال اروپا دارد، با چنین شرایطی شاید قصد عزیمت به شرق قاره را داشته باشد و اینجاست که بازهم پول حرف اول را می زند. فوتبال این روزها به یک صنعت تجارت مبدل شده و هزینه کردن ارزهای هنگفت امری عادی جلوه می شود از اینرو حتی بضاعت باشگاه های بزرگی چون استقلال و پرسپولیس نیز برای جلب رضایت بازیکنان محدود است و سرمایه های فوتبال کشورمان بهترین دوران ورزشی خودشان را در خارج از کشور تجربه می کنند. حال این سوال در اذهان نقش می بندد که چطور وقتی باشگاه های ما توانایی پرداخت دستمزدهای چشمگیر به بازیکنان را ندارند و به راحتی آنها را از دست می دهند، پول های میلیاردی و آنچنانی را در بخش پایه هزینه نمی کنند تا با پرورش بازیکنان جوان و مستعد دستشان در پوست گردو نماند؟ کافی است نگاهی به سالهای اخیر داشته باشیم تا ببینیم کدام بازیکنان از لیگ برتر کشورمان به خارج از کشور انتقال پیدا کرده اند؟ شاید بازیکن برای پیشرفت در فوتبال به لیگ های معتبرتر انتقال پیدا کند اما اگر پای پول در میان نباشد هیچگاه راغب به ترک وطن نمی شود. فوتبالیست هم مانند سایر انسان ها به فکر پیشرفت در زندگی و رسیدن به مراتب بالاتر است و اگر بنا باشد آینده نگری در فوتبال به دست فراموشی سپرده شود در سال های آینده باید خودمان را در سید 2 یا 3 قاره کهن ببینیم مگر اینکه بخشی از بودجه سالیانه را به بخش پایه انتقال دهیم و مربیان با دانش را از کشورهای مطرح به خدمت بگیریم در غیر اینصورت صعود به جام جهانی برایمان تبدیل به خاطره خواهد شد. نویسنده: رضا اسماعیلی