ما نسل سوخته والیبال هستیم، جوانی مان را در زمین والیبال گذراندیم ولی در نهایت با یک عشق ناکام راهی حرفه ای شده ایم که سنخیتی با این ورزش زیبا نداشت.

اعظم گیوگل در دهه 70 عضو تیم ملی و آبشارزن قهاری بود و همدوره بازیکنانی چون نازیلا اسماعیلی، میترا شعبانیان (مربی کنونی تیم ملی)، فریبا عطایی، بنفشه اخوان و نازی حریریان و... که هر یک در زمان خود ستاره ای بودند اما در دهه هفتاد نه از اعزام های خارجی خبری بود و نه از اردوهای پرهزینه... گیوگل می گوید: با تیم ملی ارمنستان بازی کردیم، آن زمان کمتر تیمی به ایران می آمد و از اعزامها هم خبری نبود و بازی با ارمنستان انگار برای ما رویای بود که تحقق پیدا کرد. مربیگری ما را خانم ثریا یگانه بر عهده داشتند، دورانی سرشار از اشتیاق به ورزش با تیم های استقلال صنایع چوب طالقانی هشت سال قهرمان باشگاه های تهران بودیم، استاد ما خانم پری فردی بودند و از قضا مسابقات باشگاهی تهران بازتاب وسیعی در رسانه ها از جمله دنیای ورزش داشت. از یاد نبریم که زنده یاد مهوش نامدار هم به عنوان مربی در باشگاه استقلال درس های زیادی به ما آموخته است. اعظم گیوگل در پاسخ به پرسش ما که چرا بکلی از صحنه والیبال دور شده است می گوید: متاسفانه کم کم فرصت طلبی و چاپلوسی جای شایسته سالاری را گرفته بود و افرادی مثل من که کاراکتر مجیزه گویی نداشتیم بتدریج منزوی شده ایم و حالا هم به یاد آن روزهای سخت اما دلنشین سالن بهشت را اجاره کرده ایم و هفته ای یکروز یاد جوانی می کنیم، آن دوران ما گاهی پول لباس را هم خودمان می پرداختیم اما خوشبختانه حالا وضعیت خیلی بهتر شد، تیم ملی و حتی باشگاهی به خارج اعزام می شوند و بازیکنان خیلی خوبی هم داریم و می بینیم شما هم در رسانه خودتان به بانوان بهاء می دهید، تاریخ والیبال زنان ایران توسط رسانه ها بازسازی می شود و اگر نباشد صدایی از قعر چاه ویل می ماند که مدال برنز آسیا را در سال 1996 به ارمغان آورده اند با آن امکانات کم حتی با هزینه شخصی خودشان وسایل تمرین را خریداری می کرده اند، نباید تلاش آن نسل در بوته فراموشی قرار بگیرد و همچنین پیشکسوتان والیبال که در واقع سنگ بنای این ورزش مهیج بوده اند. نباید در گوشه و انزوا قرار گرفت. گفت و گو از: ج- دوستدار