پنجشنبه نهم فروردین ماه

خداوردی: آدمهای فیک در والیبال زیاد شده اند

آخرین باری که در تیم ملی ایران بازی کرد، سال 2007 بود که در اثر ساخت و پاخت چینی ها تیم استرالیا به لطف یک ست برده بیشتر راهی المپیک شد و تیم ملی ما علی رغم شایستگی از صعود بازماند.

اکبر خداوردی یکی از تکنیکی ترین بازیکنان دهه گذشته بود که رباط پاره کرد و با مربیگری از لیگ یک وارد حرفه مربیان شد، تیم بدون ستاره شهروند اراک را بالا آورد و بعد به مشهد رفت و با یک تیم جوان عملکرد مطلوبی داشت اما شانس نداشت و همیشه با کوهی از مشکلات و بی پولی و بد قولی ها دست و پنجه نرم کرد. مربی بین المللی والیبال می گوید: مشهد شهر بزرگی است و پتانسیل بالایی دارد اما اشکال اینجاست که والیبال در این کلان شهر را انحصاری کرده اند و اجازه نمی دهند دیگران هم وارد گود شوند، به هر حال سه میلیارد بدهکاری روی دست مدیر باشگاه ماند و 800 میلیون هم به فدراسیون باید پرداخت می کرد که نتوانستند و حالا همه نگران شهری هستند که ریشه ای قوی در والیبال دارد. خداوردی اما اینک از مس رفسنجان پیشنهاد دارد و وارد مذاکره رسمی با مدیران باشگاه شده است و می گوید: این تیم از لیگ یک شروع خواهد کرد شنیده ام 28 تیم برای لیگ دسته اول نام نویسی کرده اند اما باشگاه هایی که امکانات مالی خوبی دارند مثل مس رفسنجان یا فولاد نیشابور می توانند به بنیه مالی و فنی والیبال کمک کنند و من هرچند از دو تیم لیگ برتر پیشنهاد دارم اما به هر نحوی که باشد کنار مس رفسنجان خواهم بود چون معتقدم مس با داشتن پشتوانه مالی عالی و مدیرانی بسیار علاقه مند می تواند از تیم های ماندگار والیبال باشگاه های کشور باشد. خداوردی درباره اوضاع و احوال والیبال ما به ویژه در حوزه مربیگری می گوید: در یک کلام متاسفانه آدمهای فیک در عرصه ما زیاد شده اند، سوای عده ای از مربیان که به لحاظ فنی و اخلاقی عالی هستند، عده ای با رانت و رابطه بازی و سفارش این و آن وارد حرفه ما شده اند که شان مربیان ما را پایین آورده اند، خودم از نظر مربیگری دوره پیش دبستانی را می گذرانم اما بزرگترهای ما هم باید رعایت احوال همدیگر را بکنند و هول نشوند، یک عده هم پیمانکار شده اند و در اثر این مسامحه کاری کار به جایی رسیده که کم کم آنالیزورها هوس نشستن روی نیمکت مربیگری کرده اند و این نشانه ضعف و عملکرد بد ما مربیان است. مربیگری همه اش لیگ برتر نیست، می توانیم از لیگ یک شروع کنیم ولی از سر و کول همدیگر بالا نرویم.