خیلی از خوب های ایران و جهان را شکست دادم اما متاسفانه هیچ وقت مورد توجه مربیان وقت تیم ملی قرار نگرفتم و فرصتی به من داده نشده تا در میادین قاره ای و جهان توانایی های خودم را نشان بدهم.
احمد رودباری از جمله قهرمانان بزرگی بود که علی رغم شایستگی های خود و توانی که در جهان کشتی داشت به حق خود نرسید. او برای رسیدن به سطح اول کشتی کشور و پیراهن تیم ملی با نامداران بسیاری چون برادران خادم، عباس جدیدی، برادران مومنی، برادران اکبرنژاد، آیت واگذاری و بسیاری دیگر دست و پنجه نرم کرد و در اغلب مسابقات نیز پابه پای این بزرگان پیش تاخت. با این اوصاف بخت و اقبال با او یار نبود و کادر فنی وقت هم هنوز به رودباری اعتماد لازم را نداشتند. شاید وجود ستارگان بیشمار آن روز انتخاب را برای آنان دشوار می کرد اما همین تردید و درنگ یکی از بهترین های کشتی ایران را از رسیدن به مدال جهانی باز داشت.
رودباری با اشاره به چگونگی ورود خود به کشتی می گوید: کشتی را از باشگاه شهید عراقی و زیر نظر مربیان وقت این باشگاه آغاز کردم. ۳۵ کیلو بودم که توانستم نفر اول مناطق تهران شوم. آن زمان مربی من احمد خانلو بود. در رقابت های نوجوانان تهران کشتی های خوبی گرفتم اما نهایتا به صفر سعادتی باختم. کشتی رده سنی جوانان را سال های ۵۸-۵۹در همان باشگاه و زیر نظر مرحوم علی اسماعیلی ادامه دادم.در تمام مسابقات آن سال ها یکی از بهترین ها بودم. بعدها و در بزرگسالان که فکر می کنم سال های ۶۲ -۶۳ به بعد بود به ترتیب در اوزان ۶۸ و سپس ۷۴ و ۸۲ کیلو کشتی گرفتم. همه کسانی که نسبت به این ورزش اشراف دارند می دانند آن روز ها و در این اوزان چه قهرمانان بزرگی حضور داشتند فراموش نمی کنم در ۸۲ کیلو حریف سرسخت امیر خادم بودم. حتی یک بار او را در همین سالن توفیق ۶-۱ بردم. در انتخابی جهانی تورنتو هم اگر حقم را می دادند باید ملی پوش می شدم اما برابر خادم بازنده ام کردن تا حسرت حضور در رقابت های جهانی به دلم بماند.
وقتی یاد آن روزها می افتم غم سراپای وجودم را می گیرد.هر جا تورنمنت های سخت و دشوار بود به من پیشنهاد می دادند. در ترکیه با صباح الدین اوزترک که عنواندار جهان و پیروز خادم بود کشتی پایاپای برگزار کردم. هر جای دیگر بود باید با چند اختلاف امتیاز برنده می شدم. در مسابقات اقیانوسیه و آسیا بهترین کشتی ها را گرفتم. سال ۷۴ کیلو و در وزن ۹۰ کیلو با پیروزی بر تمام نامداران به مقام نخست کشور دست یافتم اما باز هم مرا به جهانی کراسنویارسک نبردند. آن سال عبدالرضا کارگر اعزام شد و نتیجه ای به دست نیاورد. وقتی یاد گذشته می افتم جز حسرت و اندوه نصیبم نمی شود.
خسته شده بودم. سال ۷۵ به بعد از دنیای قهرمانی کنار کشیدم و رفتم دنبال زندگی. خوشبختانه راضی ام. قهرمانی را کنار گذاشتم اما کشتی را کنار نگذاشتم. بعدها و طی مسابقات پیاپی ۵ مدال طلا و یک نقره پیشکسوتان جهان را به دست آوردم. دوران قهرمانی بهترین های اوزان مختلف برای تمرین با من سرو دست می شکستند. چون هیج وقت در مبارزه پا پس نمی کشیدم.
افسوس با آن همه تلاش و جایگاه مربیان تیم ملی اجازه ندادند در میدان جهانی، جام جهانی و حتی آسیایی کشتی بگیرم. اگر این توفیق حاصل می شد یقینا مدال های متعددی گرفته بودم.
گفت و گو از: احمد دباغ