روز پنجم شهریورماه هر سال بهانه‌ ای دوباره‌ای است برای اینکه یکبار دیگر سالروز تولد یک مرد اسطوره‌ای را گرامی بداریم.

مردی از تبار پهلوانان و نام آوران تاریخ که ماندگاری نامش در ذهن مردم برای کسب یک مدال طلا و دو نقره المپیک و دو مدال طلا و دو نقره جهان نیست بلکه برای با مردم بودن و با مردم زیستنش است.او مردی بود که عاشق سرزمینش بود،کسی که سمبل مردانگی و پهلوانی بود و در عین زورمندی مورد وثوق و به معنای واقعی قهرمان مردم بود و بیشتر از مقام قهرمانی، منش پهلوانی اش نمایان بود. سالهای سال است که اکثرا عادت کرده ایم تنها در سالمرگ قهرمانان و پهلوانان مان از آنها حرف بزنیم و برایشان بزرگداشت بگیریم. امروز اما سنت شکنی می کنیم و از پهلوان «تختی» در سالروز تولدش حرف می زنیم. توی این 51 سالی که از نبودن پهلوان می گذرد در باره همه چیز و بیشتر از همه در باره مرگ راز آلودش گفته ایم و نوشته ایم طوری که انگار فراموش کرده ایم آدمها برای اینکه یک روز به مرگ طبیعی یا غیر طبیعی بمیرند، برای اینکه سالها عزتمندانه یا ذلیلانه زندگی کنند باید اول متولد شوند. آدمها باید نخست به دنیا بیایند و زندگی کنند تا بعدها از وجود آنها یک قهرمان یا ضد قهرمان متولد بشود.غلامرضا تختی هم وقتی به دنیا آمد تنها غلامرضا تختی بود و سالها بعد با منش و رفتار پهلوانانه اش کاری کرد که « آقا تختی» و «جهان پهلوان» دوست داشتنی مردم ایران متولد شد. پهلوانان هرگز نمی میرند.