پنجشنبه نهم فروردین ماه

فوتبال یار بزرگی را از دست داد

کار بلد بود اما به دور از هیاهو؛ سازنده بود، اما هیچگاه و هیچ وقت نگفت کدام بازیکن شاگرد من بود. صدها بازیکن را در خلوت مطلق ساخت و تحویل جامعه فوتبال داد. عاشق کارش بود، در تیم های پاس و ژاندار مری سابق بازیکنان پرشماری را تربیت کرده است. مثل یک کارخانه پرورش بازیکن عمل می کرد.

سخن از مردی است که عاشقانه به کارش عشق می ورزید و عجیب اینکه در گوشه تنهایی چشم از جهان فرو بست، داوود زمینی به گردن فوتبال حق داشت و زندگی اش را صرف فوتبال کرد. وقت زیادی برای رشد استعدادهای آینده دار خرج می کرد و حسن نیتش برای جامعه فوتبال ثابت شده است. داود زمینی شاگردان زیادی پرورش داد که همچنان در جای جای فوتبال مشغول به فعالیت هستند؛ هیچگاه در برابر دوربین قرار نگرفت در هیچ زمانی، چون اعتقاد داشت کار و عمل در وهله اول قرار دارد و به مسائل دیگر توجهی نمی کرد. زحمات شایانی برای رشد و گسترش بازیکنان انجام داد، وی چند روزی است که چهره در نقاب خاک کشیده و دوستانش را تنها گذاشته است. دو دختر از خود به یادگار گذاشته است، اواخر عمرش زندگی بر او سخت می گذشت و در تنگنا قرار داشت. تامین هزینه های سرسام آور درمان بر او فشار می آورد اما هرگز در اینباره حرفی نزد. اما اکنون که او آسمانی شد دور از انصاف است که خانواده وی به دست فراموشی سپرده شود، نباید خانواده داود خان زمینی احساس بی کسی کنند. فدراسیون فوتبال نیز در برابر مردان زحمتکش نباید بی تفاوت بنشیند، درخواست ما این است که فرزندان وی را تنها نگذاریم. خانواده آن عزیز از دست رفته چشم انتظار محبت دوستان داوودخان زمینی نشسته اند. روحش شاد - یادش گرامی/ داریوش همت یار