جمعه دهم فروردین ماه

آذر مجیدی: آمده ام برای همیشه بمانم

حب وطن! تکیه کلام بیشتر قهرمانان ایرانی دور از وطن است و حالا یک نمونه از این عاشقان ایران را در کلام آذرمجیدی می شنویم که بعد از 35 سال به کشور بازگشت تا به قول خودش به اشکهای توام با شوق و اشتیاق و انتظارش پایان دهد.

قهرمان سابق تیم ملی وزنه برداری در اوزان 90 - 100 کیلوگرم همدوره بیژن رضایی، علی پاکیزه جم، علی ودادی، رمضان تیموری حوالی سال 64 برای ادامه تحصیل به ایالات متحده رفت، او مدال طلای جوانان جهان را زیب گردن است و امروز که به میهمانی البرز ورزشی آمده می گوید: در کالیفرنیا هم درس خواندم و هم به ورزش قهرمانی پرداختم در دانشگاه لانگ ویج تدریس کردم و بدنساز تیم فوتبال دانشگاه بودم تا اینکه مشکلات اقتصادی دانشگاه باعث شد به حرفه آزاد روی بیاورم و اکنون مدیر یک شرکت هستم، اما هربار که به مناسبتی به ایران سفر می کردم وفتی به فرودگاه کشورمان می رسیدم از شوک به گریه می افتادم که برای همیشه در ایران بمانم، چون هیچ جا وطن نمی شود. قهرمان اسبق وزنه برداری آسیا می گوید: دوران جوانی ما همه چیز تحت الشعاع جنگ بود، اما انصاف بدهیم که بعد از جنگ ورزش ما خیلی رشد کرد، وزنه برداران ما چندین مدال المپیک را کسب کرده اند. یادم می آید در دهه 60 رئیس وقت وزنه برداری مرحوم برومند که حق پدری نسبت به ما وزنه برداران داشت یک چک هزار تومانی به عنوان پاداش بهم داده بود اما آقای افشارزاده در کمیته ملی المپیک گفت: پولی نداریم به شما بدهیم غذای ما در اردوها یا آبگوشت بود یا کوبیده که مثل کش می ماند، اما آن موقع اگر پول نبود تا دلتان بخواهد اشتیاق به کسب افتخار بود اما در آمریکا هم خبری نیست هزینه ها سنگین است و خانواده ها و اسپانسرها خرج می کنند چون بودجه ماهانه فدراسیون آمریکا 300 دلار است ولی اینجا ههمه چیز را از سازمان ورزش می خواهیم. در صورتی که اگر برنامه ریزی باشد اسپانسرها و انجوی ها خیلی می توانند بار مشکلات را از دوش ورزش بردارند. ملاقات با علی مرادی مجیدی درباره برنامه هایش در ایران گفت: فردا با آقای مرادی رئیس فدراسیون دیدار دارم و می خواهم با ایشان همکاری کنم اما حتی اگر هم مرا نپذیرند، من تصمیم را گرفته ام و می خواهم برای همیشه در مملکتم بمانم. به اعتقاد من آقای مرادی می تواند با الک کردن تشکیلاتش آدمهای عاشق و آگاه را از حقوق بگیران بدون مسوولیت جدا سازی کرده و آدمهای پشت میز نشینی که به درد ورزش نمی خورند را کنار بگذارد و آگاهان را به کار بگیرد. در ایالات متحده آموزشی از خانواده هایی که والدینشان وزنه بردارند شروع می شود و بچه ها وقتی که به بلوغ می رسند به خاطر آموزش صحیح از نظر تکنیکی کامل هستند ما دیگر نمی توانیم مثل گذشته به مدارس برویم و با نظر مدرسین ورزش استعدادیابی کنیم. معلمی که از وزنه برداری چیزی نمی داند چگونه می خواهد به ما کمک کند؟ آذر مجیدی در خاتمه یادی از زادگاهش شهر اردبیل کرد که وزنه برداران بزرگی را تحویل داده است. او از داود بهتاج مربی سازنده اردبیلی به نیکی یاد کرد که در آن دوران اسلوب آموزش وزنه برداری را از طریق تلویزیون ترکیه با الگوبرداری از حرکات الکسیف و ریگرز به وزنه برداران جوان یاد می داد. واقعا اگر آقای برومند بهتاج را مربی تیم ملی می گذاشت و ما هم مثل امروزی ها از ویتامین های متداول و قانونی استفاده می کردیم خیلی زودتر قهرمان المپیک می شدیم. گفت و گو از: ج- دوستدار