مرحله دوم مسابقات دوومیدانی باشگاه های بانوان کشور در مجموعه ورزشی انقلاب برگزار شد و طی آن چند حدنصاب جدید خلق شد.

ژاله کاردان در پرتاب دیسک با رکورد 43/50 درخشید، مریم محمودی با حدنصاب 2/13/43 رکورد تکتم دستاروندان را در دو 800 متر ارتقا داد. مهسا میرزا طیبی و ریحانه آرانی هم در پرش با نیزه و پرتاب چکش حدنصابهای ملی و باشگاهی خود را بهبود بخشیدند. این تلاش نه تنها قابل سرزنش نیستند بلکه جای تشویق و تحسین هم دارند. همینکه رکورد دوومیدانی در ایام کرونایی شکست جای تقدیر دارد اما مسابقات و فعالیت ها را نباید به یک ماه محدود کرد و به اصطلاح سر و ته قضیه را هم آورد. رح الله گلستانی مربی و کارشناس سرشناس دوومیدانی در نقد این رقابت ها به البرز ورزشی می گوید: فشردگی مسابقات و تعجیل در به پایان بردن یک برنامه فرصت ریکاوری را از بچه ها می گیرد، از سوی دیگر بحث آموزش هم وجود دارد و می دانید خلق رکوردها به میزان آماده سازی، داشتن نرم افزار، داشتن نیزه و... سایر ابزار مورد نیاز بستگی دارد. الان دختران آفریقایی در پرش با نیزه بالای پنج متر می پرند، یا در دوهای 100 - 200 متر اصلا ارتقایی وجود ندارد، دلیل آن مشخص است، عدم رعایت اصول آموزش صحیح مجمع و نبود برنامه های مدون، اصول نقد منصفانه حکم می کند که بپرسیم چه به دونده هایمان داده و چه انتظاری داریم. اردوهای متمرکز پایدار داریم؟ از مربیان سازنده حمایت می کنیم یا بیشترشان خانه نشین شده اند؟ بودجه و پول را بین استعدادها عادلانه توزیع می کنیم یا همه را خرج ناخن فلان دونده می کنیم، زنده یاد جلال کشمیری تاس 50 سالگی در آسیا مدال می گرفت اما قرار نیست که 50 سال برای یک فرد هزینه کنیم، اگر اعتبارات فدراسیون را برای 50 دونده هزینه بکنیم آنهم به طرز اصولی نمی گویم در جهان حداقل در بازیهای آسیایی ده مدال خواهیم داشت، برای نیل به اهداف باید برنامه مدون 12 ساله داشته باشیم، علمی و عملی کار کنیم، باز هم تاکید می کنم، شیر دخترهای سرزمین ما عالی اند اما باید اصولی آموزش ببینند و عادلانه پشتیبانی شوند. در آغاز شکوفایی پژمرده نشوند.