والیبال ایران روزهای سرنوشت سازی را آغاز کرده است؛ انتخاب سرمربیان تیم های رده های مختلف ملی از یک سو و اعزام ستارگان جدید به قلب اروپا از سوی دیگر و بیم و امیدی که در مورد سرنوشت ریاست فدراسیون والیبال وجود دارد، دستمایه هایی است که باید به آنها پرداخت.

یکم: فدراسیون والیبال روز دوشنبه را همایش حدود 60 نفر از مربیان و کارشناسان والیبال قرار داده است تا در تالار پارسی آکادمی ملی المپیک گرد هم آیند و بر سر انتخاب سرمربی تیم ملی که به احتمال زیاد ایرانی خواهد بود هماوایی کنند و چون بنا به اتکا خرد جمعی است اقدامی پسندیده می نماید اما در ایام شیوع کرونا فاصله گذاری و رعایت اصول بهداشتی مهمتر از خودگردهمایی است و فدراسیون نشینان باید اول از همه این مساله را عمده قرار دهند، سپس مشخص شود که آیا دعوت شدگان مستمعین و شنوندگان خواهند بود یا اجازه اظهارنظر و سخنرانی خواهند داشت؟ مدیریت همایش باید با فردی باشد، صبور و اهل والیبال لطفا اجازه ندهید غیر والیبالی ها به جمعیت صرفا والیبالی را خط و ربط بدهند. بدون تردید حضور نمایندگان رسانه ها به ویژه آنهایی که اشتهار به والیبال نویسی دارند، انکارناپذیر است، باید کاری کرد که در همین مقدمه راه وفاق ملی شرایط خلل ناپذیری ایجاد شود و در این رهگذر نقش خبرنگاران و نویسندگان بسیار مهم و پر رنگ خواهد بود.

دوم: بازیکنان جوان ملی امیرحسین اسفندیار، جواد کریمی و احتمالا پوریا یلی و علی اصغر مجرد آهنگ رفتن سر داده اند، آنها هم لژیونر خواهند داشت و چه خوب که می دانیم ماهی در دریا نهنگ می شود، ما به عنوان رسانه هایی مرتبط با والیبال می توانیم در جهت ارتقای کیفیت مهارتها و تاکتیک مشوقین این جوانان در آن سوی مرزها هم باشیم لذا حداقل در مورد این بازیکنان زیرکی ژورنالیستی را لحاظ نکنیم، مطرح کردن سوالاتی چون فلان بازیکن با تجربه در تیم ملی باند و گروه دارد یا ندارد و حرف کشیدن از زیر زبان این نوپایان والیبال چیزی جزء سوق دادن ستارگان جوان به وادی خطرناک تفرقه اندازی نخواهد بود که باعث می شود حرمت ها زایل شوند.

سوم: هنوز هیچی نشده یارگیری مربیان مدعی سرمربیگری تیم ملی آغاز شده است، ظاهر امر حکایت از رقابت سخت و فشرده(!) بین پیمان اکبری و بهروز عطایی دارد، خب هر فردی حق دارد درباره این دو شخصیت مربیگری یا مربیان دیگر گرایش داشته و اظهار نظر کند اما بدانیم که مسوولیت قبول سرمربیگری تیم ملی کشور مثل ایران شمشیر دولبه است، یا فردی به عرش می رسد یا اینکه بعد از المپیک به تاریخ می پیوندد و به پایان خط فعالیت هایش می رسد، تیم ملی ایران شوخی نیست!! دوشنبه مشخص خواهد شد که مربیان مطرح ایرانی چگونه بر سر انتخاب یک مربی اصلح از خودگذشتگی نشان می دهند.