پنجشنبه نهم فروردین ماه
نیم نگاه..

فرار سرمایه ها در ورزش؟!

کشورهای مختلف سالها سرمایه گذاری می کنند تا از طریق استعدادیابی درست با صرف میلیاردها دلار سهمیه حضور در المپیک بگیرند و در مهمترین میدان ورزش جهان بخت آزمایی کنند اما در کشور ما حتی قدر قهرمانان و مربیانی را که با همه مشکلات و کمبودها المپیکی می شوند را نمی دانیم مثال زنده تیراندازی است که این روزها ورزشکارانشان کشور را ترک می کنند چون هیچ چیز در اختیارشان نیست نه حقوق می گیرند نه فشنگ دارند و نه خوابگاهی که سیستم سرمایشی و گرمایشی اش استاندارد باشد.

کشورهای مختلف سالها سرمایه گذاری می کنند تا از طریق استعدادیابی درست با صرف میلیاردها دلار سهمیه حضور در المپیک بگیرند و در مهمترین میدان ورزش جهان بخت آزمایی کنند اما در کشور ما حتی قدر قهرمانان و مربیانی را که با همه مشکلات و کمبودها المپیکی می شوند را نمی دانیم مثال زنده تیراندازی است که این روزها ورزشکارانشاردو را ترک می کنند چون هیچ چیز در اختیارشان نیست نه حقوق می گیرند نه فشنگ دارند و نه خوابگاهی که سیستم سرمایشی و گرمایشی اش استاندارد باشد. در چنین شرایطی برخی از ورزشکاران حتی برای رعایت اصول بهداشتی مدعی اند که روزانه 40 هزار تومان پول الکل می دهند تا سیبل ها و مسیرهای تیراندازی شان را استریل کنند.

 

شنیدن این مسائل هم خنده دار و هم تاسف آور است و در چنین شرایطی می شنویم که مربی با دانشی مثل الهام هاشمی مورد کم لطفی قرار می گیرد او که زمانی سرمربی تیم ملی سنگاپور بود و در همین یکی دو سال اخیر 5-6 پیشنهاد از کشورهای دیگر از جمله ژاپن داشت امروز چنان مردد مانده است که شاید راه چاره اش رفتن به جای دیگری باشد. آنطوری که به ما گفته اند او از کشورهای خارجی هم پیشنهاد دارد اما براستی چرا قدر سرمایه های خود را نمی دانیم. فدراسیونی که نتواند حتی خوابگاه، غذا و میان وعده ی قهرمانانش را فراهم کند چگونه می تواند انتظار رستگاری در بازی های المپیک 2021 را داشته باشد؟!

 

در این باره منتظر پاسخ و واکنش رئیس فدراسیون تیراندازی می مانیم شاید آنچه که ما شنیده ایم و به ما گفته اند قرین واقعیت نباشد. ولی مصاحبه های اخیر مربیان و برخی از ورزشکاران این رشته نشان دهنده برخی نابسامانی هایی است که نوشته ایم. 


نویسنده: رضا اسماعیل