جمعه دهم فروردین ماه
در جاده ها شن و آجر بر سر ما می کوبند؛

جمشیدیان: با قرمه سبزی نمی شود 180 کیلومتر رکاب زد

ملی پوش دوچرخه سواری گفت: یک دوچرخه سوار برای تمریناتی که انجام می دهد باید مکمل استفاده کند ولی تحریم ها بلایی بر سر ما آورده است که برای تهیه مکمل روزانه باید حداقل 600 هزار تومان هزینه کنیم.

ملی پوش دوچرخه سواری گفت: یک دوچرخه سوار برای تمریناتی که انجام می دهد باید مکمل استفاده کند ولی تحریم ها بلایی بر سر ما آورده است که برای تهیه مکمل روزانه باید حداقل 600 هزار تومان هزینه کنیم.


امیر حسین جمشیدیان در گفت و گو با خبرنگار البرزورزشی اظهار کرد: رشته دوچرخه سواری یک ورزش با دنیایی کاملا متفاوت است و یکی از مهمترین موارد داشتن تجهیزات مناسب برای حضور در تمرینات مستمر و امکانات به روز است زیرا هم اکنون در اروپا و سایر کشورها با دوچرخه های سال 2020 تمریناتشان را انجام می دهند اما در ایران و داخل هیات ها حتی دوچرخه های ما مربوط به سال 2016 است بنابراین باید برای تهیه امکانات بودجه جداگانه ای باید برای ما در نظر بگیرند زیرا خرید یک دوچرخه برای حضور در رقابتها حداقل 300 میلیون تومان هزینه در بردارد مگر یک ورزشکار توانایی اش در بحث مالی چقدر اس؟! آن هم با این قراردادها و وضعیتی که حاکم است که بتواند یک دوچرخه با این هزینه برای تمریناتش تهیه کند؟! 
وی در مورد اینکه تیمی که در آن رکاب می زند آیا برای وی دوچرخه تهیه می کند؛ افزود: من در تیم سپاهان اصفهان رکاب می زنم و این تیم هم می تواند دوچرخه پیست تهیه کند اما توانایی تهیه دوچرخه جاده را ندارد و این جریان بر می گردد به سوء مدیریتی که از مراجع بالاتر به خصوص وزارت ورزش سرچشمه می گیرد زیرا این وزارتخانه برای یک رشته مثل دوومیدانی با یک ورزشی مثل دوچرخه سواری هزینه تجهیزات را یکی در نظر می گیرد در صورتی که اگر 3 میلیارد تومان هم برای دوچرخه سواری در نظر بگیرند فدراسیون 6 تا دوچرخه بیشتر برای حضور رکابزنانش در مسابقات نمی تواند در اختیارشان قرار دهد و با این شرایط دشوار انتظار نتیجه عالی را هم دارند و در این مورد باید بگویم که کار واقعا از ریشه خراب است.

جمشیدیان در مورد وضعیت تمریناتش باتوجه به بیماری که هم اکنون در کشور حاکم است خاطر نشان کرد: بیماری کرونا هم که وضعیت ما را دشوار تر کرده است البته کرونا در مقابل اتفاقات اخیر در این رشته یک مساله کوچک است به هر حال ما جهان سومی هستیم و امکانات محدودی داریم یکی دیگر از مسائلی که هر ورزشکاری روزانه با آن دست و پنجه نرم می کند تهیه مکمل است. یک ورزشکار که نمی تواند قرمه سبزی میل کند و ماهیانه 180 کیلومتر رکاب بزند ما باید مکمل و پروتئین و .. استفاده کنیم و اگر بخواهیم جنس اورجینال بخریم باید حداقل روزانه 600 هزار تومان هزینه کنیم با توجه به تحریم هایی هم که وجود دارد جنس خارجی داخل کشور نمی آید و هزینه ها چند برابر قبل شده است.

ملی پوش دوچرخه سواری در مورد تهیه ویزا برای شکرت در تورنمنت های مختلف ابراز کرد: تحریم ها باعث شده است که دیگر هیچ دوچرخه سواری خارجی به داخل ایران نیاید و تیم های خارجی هم که قبلا ما در آنها فعالیت می کردیم به خاطر تحریم ها نمی توانند دوچرخه سوار ایرانی بگیرند زیرا درهر کشوری که می روند باید جداگانه ویزا بگیرند و این هم مساله دیگری برای عدم حضور ما در تیمهایی است که قصد داشتند از دوچرخه سوار حرفه ای ایرانی استفاده کنند.

وی در مورد اینکه در چه رده سنی فعالیت می کند تاکید کرد: من در رده زیر 23 سال رکاب می زنم اما با گروه بزرگسالان رکاب می زنم و زیاد فرقی ندارد.

جمشیدیان در مورد تمرینات جاده ای که روزانه برای بهبود عملکردش باید انجام دهد تصریح کرد: برای حضور در مسابقات برون مرزی ما مجبور هستیم که در جاده های کشور رکاب بزنیم و خودمان را قوی کنیم اما به خاطر فرهنگ رفتاری تصحیح نشده که در بین بعضی از مردم کشور حاکم است یا دوچرخه سواران دچار تصادف سنگین می شوند یا شن و آجر بر سرمان پرت می کنند و... در صورتی که این همه ماشین دولتی در اداره جات مختلف وجود دارد ولی یکی از آنها را در اختیار هیات ها قرار نمی دهند که بحث اسکورت ما را حمایت کنند.
ملی پوش دوچرخه سواری در خصوص برگزاری لیگهای دوچرخه سواری؛ بیان کرد:  مسابقات لیگ دوچرخه سواری دو مرحله اول برگزار شد اما مرحله سوم لیگ به خاطر کرونا لغو شد.
وی در مورد اینکه برای حضور در چه رقابتهایی آماده می شود خاطر نشان کرد: برای حضور در مسابقات المپیک 2021 آماده می شوم البته از سال 2017 دیگر به مسابقات قهرمانی جهان شرکت نکردم در صورتی که من بهترین نتیجه تاریخ دوچرخه سواری را کسب کردم اما هر دفعه یک بهانه ای آورده شد . اگرچه برای حضور در مسابقات المپیک ایران در رشته دوچرخه سواری یک سهمیه دارد که به طور قطع شرکت خواهد کرد.
جمشیدیان در ادامه تاکید کرد: من هر روز که برای حضور در تمریناتم به جاده می زنم قبلش از پدر و مادر خداحافظی می کنم زیرا با این وضعیتی که در جاده ها وجود دارد هیچ امیدی به بازگشت به خانه ندارم و خیلی راحت جانم را بر کف دست می گیرم و به جاده می زنم در صورتی که من جزو بهترین رکابزنان کشور هستم و تابه حال 7 مدال آسیایی به دست آورده ام یعنی جان ما اینقدر بی ارزش است که از یک اسکورت خودداری می کنند ؟! این مسائل همه مشکلات تمام رکابزنان است.  

گفت و گو: الهه طائمه