دنبال فردی که دارای مدیریت مطلق و جمیع الجهاتی باشد نگردیم چرا که متاسفانه طی دو سه دهه اخیر اصلا مدیر نساخته ایم و همیشه نگاه ما در ورزش به ورود و خروج اشخاصی بود که با واسطه امده اند از نردبان شهرت بالا رفتند و بعد رفتند و دیگر کاری با ورزشی ها نداشته اند.
دنبال فردی که دارای مدیریت مطلق و جمیع الجهاتی باشد نگردیم چرا که متاسفانه طی دو سه دهه اخیر اصلا مدیر نساخته ایم و همیشه نگاه ما در ورزش به ورود و خروج اشخاصی بود که با واسطه امده اند از نردبان شهرت بالا رفتند و بعد رفتند و دیگر کاری با ورزشی ها نداشته اند.
آن روزها البته احتیاط شرط عقل بود چرا که مسوولان بالا دستی ورزش و کمیته ملی المپیک به هر دلیلی به ورزشکاران و استخوان خورد کرده های رشته های مختلف اعتقاد نداشته اند ولی اکنون با گذشت حدود 4 دهه دیگر سره از ناسره شناخته شده و همه هشتاد از صافی گذشته اند و از امتحان پس داده اند پس نگاهمان را عوض کنیم و بر حسب تخصص و البته تعهد بیشتر تکیه ورزیم .
حاج محمد دادکان یکی از این شخصیتهاست که در سطح ملی فوتبال ورزش کرده تحصیلات عالیه علوم ورزشی را تا حد دکتری گذرانده و امروز که باید از علم و دانش وی استفاده شود کنار گود می نشیند و گذر عمر می بیند. دیروز وقتی که بخش هایی از مصاحبه این مرد شریف را می خواندیم از درک و شناخت عالی وی نسبت به امور مرتبت با فوتبال ملی بیشتر واقف شده ایم و به این اندیشیده ایم که چرا از امثال دادکان ها استفاده نمی شود مگر هدف ارتقای وضعیت کنونی فوتبال ما نیست که مقابل فلان کشور یک وجبی متوقف می شود؟!
کمالات، تحصیلات و رفتارهای ایشان را با مدیران باشگاه استقلال یا پرسپولیس در یک کفه ترازو بگذارید واقعا اصلا قابل مقایسه نیستند اما به نظر می رسد که همان افکار سی چهل سال پیش در ورزش ما حاکم است و میئولان بیشتر به فکر مدیرانی هستند که حرف گوش کن و دست به سینه باشند مهمترین دردهای ورزش کشور ما است که انتظار داشتیم با حضور شخص دکتر سلطانی فر که دوستان وزارت ورزشی به وی لقب دایره المعارف ورزش داده اند وضع تغییر پیدا کند و هر کسی سر جای خودش قرار بگیرد ولی ای دریغا..
البته این را هم تاکید کنیم که در کشور پر جمعیتی مثل ایران تحت الرجالی نیست و به حتم دیگرانی هم مانند محمد دادکان ، داریوش مصطفوی و .. داریم که می توانند مدیر باشند و ده ها پیشکسوت تحصیلکرده و عالیمقامی که اعلم زمانه اند و از جنس ورزش.. بیاییم آنها را باور کنیم و اجازه ندهیم میلیون ها سال و ساعت تجربه در گوشه بی توجهی خاک بخورند و ما فقط در حسرت از دست دادن آنها مویه کنیم.
نویسنده: رضا اسماعیلی