جمعه دهم فروردین ماه

فوتبال ایران بدون قایقران شد

خبر تلخ و ناراحت کننده بود؛ وقتی تلویزیون خبر تصادف و فوت قایقران و پسرش را پخش کرد باورش برای هواداران وی سخت بود.

در آن سالها که شبکه های اجتماعی نبود تا اخبار را از این طریق دنبال کنیم، باید منتظر اخبار تلویزیون می شدیم. اما متاسفانه خبر درست بود سیروس قایقران و راستین پسرش جان به جان آفرین تسلیم کردند و همسرش و یکی از اقوامش هم به بیمارستان منتقل شدند. کمتر کسی باور می کرد که قایقران هم رفته باشد و اکنون باید برایش گریست.

بعضی وقت ها اسامی انسانها واقعا برازنده شخصیت و اخلاق آنهاست (سیروس؛ نام فرانسوی کوروش) تمام همبازیان سیروس، وی را بسیار با معرفت و با محبت می دانستند.

هنوز به خاطر داریم پس از انقلاب مدتی بود که فوتبال ما از قهرمانی آسیا دور بود.

سیروس با آن گل زیبای خود باعث شکست تیم ملی فوتبال کره جنوبی شد و اسباب قهرمانی تیم ملی فوتبال ایران در بازیهای آسیایی 1990 پکن را فراهم کرد.

مرحوم قایقران یکی از بهترین هافبک های شوت زن تاریخ فوتبال ایران است.

سیروس فوتبال خود را در انزلی و زیر نظر بهمن صالح نیا مربی نامدار و کاربلد انزلی شروع کرد و مدتی هم در استقلال انزلی توپ زد. در سال 1363 به تیم ملی فوتبال دعوت شد و سال 1367 بازوبند کاپیتانی تیم ملی به وی رسید.

قایقران یک فصل برای الاتحاد قطر بازی کرد و سپس به تیم فوتبال نوپای کشاور پیوست. وی پس از چندسال بازی در این تیم به عنوان سرمربی سکان تیم فوتبال کشاورز را بر عهده گرفت.

بازیکن محبوب انزلی در سال 1372 از فوتبال ملی خداحافظی کرد.

مرحوم قایقران 21 بار بازوبند کاپیتانی تیم ملی فوتبال را به بازو بست، 44 بار پیراهن تیم ملی را به طور رسمی بر تن کرد و 14 گل ملی هم زد. مهم ترین گل ملی وی هم به کره جنوبی بود.

هجدهم فروردین ماه 1377 قایقران به همراه پسرش راستین در تصادف دلخراش رانندگی در بین راه رشت به تهران بعد از امام زاده هاشم چهره در نقاب خاک کشیدند.

نویسنده: رضا صادق زاده