فوتبال با کری خوانی ها و به قول معروف کل کل کردن هایش زیباست. گویا برخی نویسنده های منتسب به رنگ قرمز چندان از کری خوانی های طرفداران آبی خوششان نیامده...
خیلی هم نگاه روشنفکرانه به فوتبال هواداری نگاه کنیم آنوقت یادمان می رود که اساس فوتبال چیست و مخاطب این رشته مهیج چه در فکر و ذهن دارد. برخی از دوستان بواسطه چند سفر با تیم ملی و رکت در مدار سئول نشینان پوزیشن های جالبی از خود نشان می دهند که گویی طرفداران استقلال بعد از شکست رقیب سنتی شان باید ابراز دلخوری کنند و پا به پای هواداران مغموم پرسپولیس اشک بریزند. قرار نیست طرفداران چند آتیشه استقلال و پرسپولیس همان دید آرسن ونگر یا اتوری هاگل را از فوتبال داشته باشند. بهتر است گاهی وقت ها عینک روشنفکری و پوزیشن های خودبزرگ بینی را تغییر داده و به نگاه مخاطب حتی اگر کور و کر و لال باشد احترام گذاشت. بحث هوادار واقعی و غیرواقعی نیست، بحث تعصب و غیرت نیست! صحبت از این است که در همه جای دنیا که مثال بارزش رئال مادرید و بارسلوناست طرفداران حاضرند قهرمان نشوند اما در دربی با رقیب سنتی خود پیروز میدان باشند. پس یک خبرنگار پرسپولیسی نمی تواند در قالب یک نویسنده ظاهرا روشنفکرانه ق ندارد برای هوادار استقلال در روز ناکامی رقیب سنتی خود تعیین و تکلیف کند. من توهین و فحاشی را تایید نمی کنم اما فوتبال با کرکری هایش زیباست و باید فوتبال را از جایگاه یک هوادار واقعی روی سکوها دید. خبرنگاران جوان تر باید زحمت بکشند آن طرف جایگاه شیشه ای هم بروند و از چند و چون سکوهای ورزشگاهها هم باخبر بشوند. فوتبال واقعی را از پشت عینک روشنفکرانه با یک لیسانس ناقابل نمی توان درک کرد.
حامد قاسمی عارف