جمعه دهم فروردین ماه
جوانگرایی و بازیکن سازی را باید جدی گرفت؛

بازیکن خارجی ممنوع!

فوتبال باشگاهی باید یاد بگیرد با جوانگرایی ، بازیکن سازی و توجه به آکادمی ها  می تواند تحولی در این رشته ایجاد کند،نه با در اختیار گرفتن بازیکن های درجه چندم خارجی و پر کردن جیب دلالها و واسطه ها !

فوتبال باشگاهی باید یاد بگیرد با جوانگرایی ، بازیکن سازی و توجه به آکادمی ها  می تواند تحولی در این رشته ایجاد کند،نه با در اختیار گرفتن بازیکن های درجه چندم خارجی و پر کردن جیب دلالها و واسطه ها !


اظهار نظرها و تحلیل های متفاوتی در باره ضرورت ممنوعیت استفاده از بازیکنان خارجی در لیگ باشگاهی را از گوشه و کنار می شنویم.
برخی با این تفکر مخالف هستند و ممنوعیت حضور بازیکنان خارجی در لیگ را  باعث محدود شدن بازیکن شاخص در کشور و باز شدن پای دلالها و واسطه ها قلمداد می کنند.
آنها که نگاه علمی تری دارند عدم تعادل بین عرضه و تقاضا را دلیل افزایش میزان قراردادهای بازیکنان ایرانی می دانند و بر این باور هستند عدم حضور بازیکنان خارجی موجب کاهش کیفیت بازیها می شود.
عده ای از کارشناسان جور دیگری فکر می کنند و اعتقاد دارند در مقطع فعلی به دلیل تحریم کشور و محدودیت منابع مالی باشگاهها باید از حضور خارجی ها در لیگ صرف نظر کرد.
از طرفی داشتن پرونده های متفاوت در فیفا و شکایت های پیاپی به جایگاه فوتبال ایران لطمه جدی وارد کرده است.حتی باشگاههایی که منابع مالی را برای پرداخت به بازیکنان تهیه کرده اند در بحث انتقال آن از طریق بانک های خارجی با مشکل جدی روبرو شده اند و...
در کنار این ایده و تفکرات باید تصریح کرد،حضور بازیکنان و مربیان خارجی در لیگ باشگاهی با هدف بالا بردن کیفیت مسابقات و ارتقا دانش مربیان وطنی صورت گرفت.در واقع بنا بود مربیان ایرانی در کنار مربی خارجی درسهای جدیدی بیاموزند و با اصول اولیه تمرینات آماده سازی ،بدنسازی ،ریکاوری ،تغذیه و تاکتیک های روز دنیا آشنا شوند و به مرز پختگی برسند.
متاسفانه این رویکرد کلی در فوتبال باشگاهی مورد توجه قرار نگرفت و از دانش مربیان خارجی بهره چندانی نبردیم.
در تیم ملی هم علیرغم حضور هفت ساله کی روش در ایران ،از برگزاری کلاسهای توجیهی و آموزشی برای مربیان جوان کشور امتناع کردیم.
سالها مارکار آقاجانیان در کنار کی روش بود ،اما تجربه او را بلا استفاده ماند!
مجموعه این نکات آموزنده و تجارب بدست آمده ،به ما یاد آور می شود که در مقوله مدیریت ،از طراحی و اصلاح ساختار باشگاهی و حتی ملی دور افتاده و در هدف گذاری و تعیبن استراتژی آینده به بیراهه رفته ایم.
امروز کار به جایی رسیده که به ناچار باید به داشته های خودمان اکتفا کنیم.
طبیعی است این رویکرد با مخاطرات و مشکلاتی همراه خواهد بود.از یک سو دلالها و واسطه ها بازار نقل و انتقالات را دست می گیرند و از جانب دیگر مدیر برنامه های بازیکنان با دلالها همراهی می کنند و این موضوع باعث پیشنهاد های نجومی به باشگاهها می شود.
کار به جایی می رسد که یک باشگاه برای به خدمت گرفتن یک مدافع ،یک هافبک بازی ساز و یک مهاجم با دردسر جدی مواجه می شود و در بعضی اوقات تیرش به سنگ می خورد.
این نمونه را در پرسپولیس به عینه دیدیم که مدیرانش نتوانستند بعد از جدایی شجاع خلیل زاده ،مدافع دیگری جذب کنند.
یا استقلال که دربدر دنبال یک هافبک بازساز بود و برای به خدمت گرفتن رشید مظاهری تا چه اندازه با تراکتورسازی به مشکل خورد.

این نکات مهم بیانگر ،غفلت از جوانگرایی و بازیکن سازی در فوتبال باشگاهی است.فوتبال باشگاهی هنوز به حضور بازیکنانی پا به سن گذاشته و البته شایسته چون سید جلال حسینی ،وریا غفوری،حدادی فر، ،مهدی کیانی و...دلخوش کرده و نتوانسته جانشینانی شایسته برای آنها بیابد.
با این فوتبال دیم و دور شدن از فوتبال پایه معلوم بود که فوتبال باشگاهی با بن بست مواجه می شود و کارش به اما و اگر می کشد.
باید این دوره را طی کرد و به جوانها میدان داد.اگر امروز راه آهن و بانک ملی در عرصه سازندگی حضور فیزیکی  ندارند،اما سایپا ،پیکان،ذوب آهن ،فولاد،‌نفت آبادان و نساجی حرکتهایی ابتدایی را آغاز کرده و بازیکن سازی  را در برنامه گنجانده اند.
پرسپولیس و استقلال هم که بر اساس یک عادت دیرینه به حاضری خوری و دست بردن به سرمایه دیگر تیمها عادت کرده بودند، حالا به جوانانی  مانند مهدی عبدی ،حسین پور ،مهدی قایدی،رابط و خاقانی و امثالهم تکیه کرده اند.
باید این باور را تقویت کردو به جوانان فرصت عرض اندام داد.
لذا در برهه فعلی حضور بازیکنان خارجی را در لیگ نباید تهدید جدی تلقی کرد.این تهدید مقطعی را می توان با هوشیاری و درایت به فرصت مبدل کرد.

این ایده و تفکر در دوران تحریم بخوبی جواب داد و جوانهای مستعد ما در امور پزشکی ،دفاعی ،هسته ای و صنعت نفت،آب و برق و سد سازی توان و ظرفیت خود را نشان دادند.بنابراین در مدیریت ورزش و فوتبال هم می توان این نگاه را تقویت کرد و با شعار ما می توانیم وارد عرصه سازندگی و جوانگرایی شد.
نویسنده: احمد میرزاییان