در داغ تلخ علی انصاریان صدها نفر خودشان را به بهشت زهرا ( س) رسانده بودند تا در مراسم خاکسپاری یکی از قهرمانان ورزشی حضور پیدا کرده و با مادر داغدیده اش همدردی کنند. می دانیم که به لحاظ بهداشتی ، رعایت پروتکل ها در همه شرایط ضروری است اما گاهی که عشق بر عقل چیره می شود، منطق معنی نخواهد داشت.

 این خاصیت ورزش است که قهرمانانش در همه نقاط دنیا سورمه چشم دوستداران این پدیده قرار می گیرد. قهرمانانی که از دل گودهای مردم بر می خیزند و خودشان را خاک پای همه ملت می دانند. ننویسیم که صدها پزشک  و پرستار و دانشمند در همین مملکت عزیزمان جان خود را از دست دادند، از دختر معصوم مدافع سلامت لاهیجانی گرفته تا آخرین آنها یعنی علی انصاریان و مهرداد میناوند همه فرزندان و سرمایه های مملکت ما بودند ولی چرا ورزشکاران بیشترین اقبال را زمان حیات و  ممات دارند؟

در روزگاری که عده ای از ناکجا آباد آمده و  خودشان را فراتر از مردم می پندارند طبیعی است که علی انصاریان  ها محبوب قلوب می شوند ، کشورما به ویژه در این ایام کرونا زده بیشتر قدر مردمی بودن اسطوره های خد را می دانند. پس ایراد نگیریم که چرا فقط قهرمانان ورزش؟! وقتی که پزشکان و پرستاران  و استادان و دانشمندان عزیز ما در گمنامی می مانند و سهمی در برنامه های صدا و سیما و رسانه ها ندارند باید به حکمیت و آرای مردمی احترام بگذاریم. تفاوت یک قهرمان مردمی با بهمان نماینده ای که سیلی به گوش سرباز راهور می زند و یکی دیگر هم از سیلی زننده حمایت می کند، نمی شود برای هرکسی هورا کشید.

عقل یک عمر به ما درس فضیلت می داد – عشق آموخت به ما . . .

رضا اسماعیلی