از روزی که ورزش برای معلولان در کشور ما باب شده روزنه های امید به زندگی به سوی بانوان و آقایان توان یاب ایرانی گشوده شد و دیری نپایید که این باور در نزد جامعه معلولان کشورمان به وجود آمده که معلولیت محدودیت نیست و چه بسیار نمونه ها و نمادهایی که ارائه شدند تا این خودباوری در جامعه ما تقویت شود.

از روزی که ورزش برای معلولان در کشور ما باب شده روزنه های امید به زندگی به سوی بانوان و آقایان توان یاب ایرانی گشوده شد و دیری نپایید که این باور در نزد جامعه معلولان کشورمان به وجود آمده که معلولیت محدودیت نیست و چه بسیار نمونه ها و نمادهایی که ارائه شدند تا این خودباوری در جامعه ما تقویت شود.

امروز کمتر کسی پیدا می شود که به اهمیت روانی ، فیزیولوژیکی و درمانی ورزش برای این بخش از جامعه پی نبرده باشد. سال ها بود که این ذهنیت نادرست در بین آحاد مردم وجود داشت که معلولین نخاعی نمی توانند ورزش کنند ولی دیدیم که ابداع بازی های مختلف و مناسب همراه با حرکات بدنی منطبق بر اصول پزشکی و ورزشی  بر این گام نادرست هم خط بطلان کشید و دیری نپایید که شاهد گسترش ورزش در بین جامعه معلولان بوده ایم و قهرمانانی هم از این جمع سربرآورده اند که خواستن توانستن است.

زهرا نعمتی را که به خوبی به یاد داریم. در دو رشته معلولان و سالم ها نماینده ایران در المپیک و پارا المپیک بود. در بخش آقایان هم که نمودارهای بی مانندی داشتیم مثل زنده یاد ابراهیم رحمان وند یا تیم والیبال نشسته کشورمان که قهرمان بلامنازع جهان است.

خوشبختانه آن نگاه و سرمایه گذاری هایی که باعث ترویج یک فرهنگ در جامعه ایرانی شده امروز کار را به جایی رسانده است که سردیس چند بانوی معلول اما افتخارآفرین در کمیته ملی المپیک نصب شود.رونمایی از سردیس ساره جوانمردی ، نیره عاکف، زهرا نعمتی،  . . . خدایاری که مظهر قدرت روحی و فیزیکی بانوان معلول ما در میادین بزرگ المپیک بوده اند ،بار دیگر این ایده را تقویت می کند که معلولیت محدودیت نیست.

نویسنده: رضا اسماعیلی