پنجشنبه نهم فروردین ماه
نیم نگاه...

دو و میدانی، دنبال چراغی برای را ه آینده

دو و میدانی ایران نسبت به گذشته کرده است، این را برخی خبرگان دو ومیدانی به صراحت می گویند، که مرتب افسوس گذشته را می خورند و ما نمی دانیم چرا گذشته چراغ را ه آینده نشده تا بتوانیم رو به جلو برویم. اینکه ما در دو و میدانی گذشته ای به نسبت تابناک داشته ایم بر کسی پوشیده نیست.

دو و میدانی ایران نسبت به گذشته کرده است، این را برخی خبرگان دو ومیدانی به صراحت می گویند، که مرتب افسوس گذشته را می خورند و ما نمی دانیم چرا گذشته چراغ را ه آینده نشده تا بتوانیم رو به جلو برویم. اینکه ما در دو و میدانی گذشته ای به نسبت تابناک داشته ایم بر کسی پوشیده نیست.

تقریباً در اکثر موارد قهرمان آسیا داشتیم، پرتاب ها، پرش ارتفاع، دو صحرانوردی، اما چرا به این روزگار دچار شده ایم که فقط یک احسان حدادی را داریم و تفتیان که المپیکی شده اند. ورود به المپیک دیگر افتخار نیست، هر کشوری که بتواند در بازی های ملی مدال و عنوان کسب کند، جای مباهات خواهد بود.دیروز برخی کارشناسان دو و میدانی گفته اند که برای رشته ای که مادر ورزش هاست و 48 مدال طلا، 48 مدال نقره و همین تعداد مدال برنز دارد و به مبلغی معادل 1500 میلیارد تومان بودجه نیاز است، البته که برای گرفتن مدال در مهمترین رویداد جهان باید هزینه کرد ولی دختر دوومیدانی ما فرزانه فصیحی با هزینه شخصی به اروپا می رود تا شاید به رکورد و کارایی خود بیفزاید. ما از چه سخن می گوییم؟

دوران سابق جواد کشمیری، تیمور غیاثی و سلمان حسام به اردوگاه های پیشرفته آلمان اعزام می شدند و رضا  انتظاری و حمید سجادی . . . .  را هم داشتیم چون آن دوران آدم های عاشق کم نبودند،زنده یاد احد برنجی چگونه ماوایی برای جوانان مشتاق دو ومیدانی بوده الان روح اله گلستانی را داریم اما مشکل ما نبود برنامه ریزی و عدم حمایت از  خادمین است.اگر بتوانیم کمیت دو ومیدانی را افزایش دهیم از دل جمعیت فراوان  کیفیت و استعداد های ناب نیز خودنمایی خواهند کرد.

نویسنده:رضا اسماعیلی